ပ်ဥ္းမပန္း

“တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္တည္းသာ သိၾကားမင္းကိုႀကိဳတဲ့ သႀကၤန္ပန္းအိုးမွာ အသံုးေတာ္ခံခြင့္ရတဲ့ ပန္းမွ်သာပါ။ သႀကၤန္ႀကိဳၿပီးရင္ အားလံုးက ပ်ဥ္းမပန္းကို ေမ့လို္က္ၾကၿပီေပါ့။”

ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႔ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပြင့္ေနၾကတဲ့ ပ်ဥ္းမပန္းေတြ ေႏြပန္းခ်ီကားကို အလွေဖၚက်ဴးလို႔ရယ္။ တစ္ႏွစ္မွာတစ္လ၊ တစ္လမွာတစ္ရက္တည္းပြင့္တတ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းလို ကဗ်ာမဆန္တတ္လို႔လား မဆိုႏိုင္။ ငု၀ါ၊ပိေတာက္နဲ႔အၿပိဳင္ ႀကိဳင္ႀကိဳင္လႈိင္လႈိင္ပြင့္တတ္ေပမယ့္ တန္ဖိုးထားမယ့္လူ မရွိခဲ့ပါလား ပ်ဥ္းမရယ္။

ဒီရာသီေရာက္တိုင္း ပ်ဥ္းမပန္းကိုမွ ရွားရွားပါးပါး တန္ဖိုးတတ္သူတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္သတိရမိပါတယ္။



ဟုတ္တယ္။ ပ်ဥ္းမပန္းကိုခ်စ္တဲ့ လေက်ာ္ကို က်ေနာ္အရမ္းသတိရရတယ္။

တစ္စံုတစ္ရာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီပ်ဥ္းမပန္းကို သူျမန္ႏိုးခဲ့ရတာလည္း က်ေနာ္ အသိဆံုးမို႔ေလ။ ပ်ဥ္းမပန္းကိုခူးၿပီး ဗ်တၱလို ပန္းဆက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ သူရဲေကာင္းပမာ သူအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ဖူးကို အခုထိ ျမင္ေယာင္ေနလွ်က္ပါ။

သူ႔နဲ႔ စၿပီးခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့တာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကပါ။ အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာခဲ့တဲ့ လေက်ာ္ေပါ့။ စကားနည္းၿပီး မႈန္သုန္သုန္မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အတန္းထဲ စေရာက္ခဲ့တဲ့ေန႔ကို မွတ္မိေသးတယ္။ ပအို၀္းတိုင္းရင္းသားမို႔ဆိုၿပီး သူအဆင္ေျပဖို႔ ဆရာမက က်ေနာ္ေဘးမွာ ေနရာေပးခဲ့တယ္။ သူက အေရွ႕ဘက္ေဒါနေတာင္ေျခအနီးက ေရပူရြာကလို႔ သူေျပာျပပါတယ္။

ဘယ္သူ႔အိမ္မွာေနၿပီး ေက်ာင္းတက္လဲလို႔ ေမးေတာ့၊ ဦးေက်ာ္ရွိန္ေဒၚလဲ့လဲ့တို႔အိမ္မွာပါတဲ့။ ဒါဆို ဟိုအေရွ႔ဆံုးခံုမွာ ထိုင္တဲ့ စိုးစိုးတို႔အိမ္ေပါ့လို႔ ေမးေတာ့၊ ဟုတ္တယ္တဲ့။ လွလည္းလွ၊ စာလည္းေတာ္တဲ့ စိုးစိုးနဲ႔ အတူတူေနရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတဲ့လူပဲလို႔ သူ႔ကို စေတာ့ ဟုတ္လားတဲ့ေလ။

ေတာနက္ကေျပာင္းလာတဲ့ေက်ာင္းသားမို႔ စာညံ့မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ ထင္ထားတာ။ လစဥ္စာေမးပြဲ အမွတ္ေတြ ဆရာမေၾကညာမွ အတန္းသားေတြ ေဟကနဲျဖစ္ေအာင္ တစ္ျခားလူထက္ သူ႔အမွတ္မ်ားေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားဆိုၿပီး အတန္းသားေတြ စိတ္၀င္စားျခင္း ခံရေတာ့တယ္။

သူ႔နဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ရက္မွာ သူနဲ႔သခၤ်ာတြက္ဖို႔ဆိုၿပီး သူေနတဲ့အိမ္ကို ေတာင္းလိုက္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အမွန္က စိုးစိုးအိမ္ကို သြားလည္ခ်င္ေနတာပါ။ လူခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ဦးေက်ာ္ရွိန္၊ေဒၚလဲ့လဲ့တို႔အိမ္ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးၾကဘူး။ စိုးစိုးရဲ႕အလွကို ေက်ာင္းမွာပဲ ငမ္းခြင့္ရခဲ့တယ္။

ေရာက္သြားမွပဲ သူေနရတဲ့အခန္းကိုသိရေတာ့တယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးေပၚက အခန္းလွလွထဲမွာ ေနရတာလို႔ က်ေနာ္ထင္ထားခဲ့တယ္။ အိမ္ေပၚမဟုတ္ပဲ ပစၥည္းဂိုေဒါင္ထဲက ထပ္ခိုးအခန္းမွာ ေနရမွန္းေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ဦးေက်ာ္ရွိန္ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕၀မ္းကြဲဦးေလးေလာက္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေၾကာင္း၊ ဦးေက်ာ္ရွိန္ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔အဖြား ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဦးေက်ာ္ရွိန္ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ပညာရွာစဥ္တုန္းက သူ႔အဖြားကသာ အဓိက ပံ့ပိုးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခုလို က်ေနာ္တို႔ရြာက အထက္တန္းလာတက္ႏိုင္ဖို႔ သူ႔အဖြားရဲ႕ အကူအညီေတာင္းခံမႈေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ရွိန္ လက္ခံခဲ့ရေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလကို သိခဲ့ရတယ္။

သမီးပ်ိဳေတြရွိတဲ့အိမ္မို႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖစ္ဖို႔ ဦးေက်ာ္ရွိန္ စီစဥ္ခဲ့ပံုရတယ္။ လေက်ာ္က တူေတာ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဂုဏ္ပကာသနမွာ ခြဲျခားဆက္ဆံတတ္ေၾကာင္းကို အားလံုးကသိထားၾကပါတယ္။ ေဒၚလဲ့လဲ့ဆို မတူမတန္သလိုေတာင္ ဆက္ဆံေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္း သူေျပာျပခဲ့တယ္။

Wuthering Heights ဆိုတဲ့ သင္ခန္းစာက မေမ့ႏိုင္စရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါပဲ။ သူ႔ဘ၀က Heathcliff ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အတိုင္းပါပဲဆိုၿပီး လေက်ာ္ ဘယ္တုန္းက ယွဥ္ခဲ့မွန္း မသိဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ကေန ဆရာမနားအထိ ေရာက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Heathcliff လို႔ပဲ သူ႔ကို ေခၚလိုက္ၾကတယ္။

အစက စိုးစိုးနဲ႔ အေရာတစ္၀င္ မရွိတဲ့လေက်ာ္တို႔ ရင္းႏွီးလာတာ သတိထားမိခဲ့တယ္။ အဆင့္ေတြဆို သူတစ္ခါငါတစ္လွည့္ လုေနၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ လေက်ာ္အခန္းဆီ ဒုတိယအႀကိမ္ က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့တယ္။

မထင္မွတ္တဲ့ လေက်ာ္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဆံပင္ၾကက္ဆံၿမီးႏွစ္ခြ ေဘးခ်တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူမေလးဟာ စိုးစိုးျဖစ္မွန္း မေျပာလည္းတန္းသိသြားတယ္။ ဒီမွာတင္ သူ႔ကိုယ္သူ Heathcliff ဆိုၿပီး ေခၚရျခင္းကို က်ေနာ္ကေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဖို႔ က်ေနာ္ကို ကတိေတာင္းေနေတာ့တယ္။

ကိုးတန္းစာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ေပမယ့္ ရြာမျပန္ပဲ သႀကၤန္ေနခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လေက်ာ္ဦးေက်ာ္ရွိန္ကို အေၾကာင္းျပခဲ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ရွိန္ရဲ႕ အလုပ္မွာ လုပ္အားေပး၀င္လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခ်ိဳေသြးခဲ့တယ္။ သူ႔အႀကံကို က်ေနာ္သိပါတယ္လို႔ စေတာ့ ဘယ္သူမွ မရိပ္မိေအာင္ ကူညီေပးပါတဲ့ေလ။

သႀကၤန္မက်ခင္မွာပဲ ေအာင္စာရင္းထြက္ခဲ့တယ္။ စိုးစိုးက ပထမ၊ လေက်ာ္က ဒုတိယအဆင့္နဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆယ္တန္းက်ရင္ က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြ Wuthering heights (ေလထန္ကုန္း ၀တၳဳ) အစအဆံုးကို သင္ၾကရေတာ့မယ္။ Heathcliff ရဲ႕ဇာတ္လမ္းကို ျမင္ခ်င္လိုက္တာလို႔ စေတာ့ သူက ၿပံဳးစိစိနဲ႔။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေလထန္ကုန္း၀တၳဳထဲက ဇာတ္လမ္းကို အမွန္တစ္ကယ္ပဲ မသိခဲ့ၾကဘူး။

သႀကၤန္အႀကိဳတစ္ရက္မွာ လေက်ာ္ရဲ႕ ပ်ဥ္းမပန္းဒသနကို မွတ္မွတ္ရရ နားဆင္ခဲ့ရတယ္။

သႀကၤန္ပန္းအိုးမွာ ပ်ဥ္းမပန္းလိုတဲ့အတြက္ ပ်ဥ္းမပန္းခူးဖို႔ ရြာေဘးက ရိုးငယ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ စိုးစိုးလည္း လိုက္လာခဲ့တယ္။ ပန္းလွလွကိုကိုင္ၿပီး ၿပံဳးရႊင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕အလွဟာ စာဖြဲ႕လို႔မမွီေအာင္ပါပဲ တဲ့ လေက်ာ္က ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ …

“ သႀကၤန္ကာလ ပြင့္တဲ့ပန္းခ်င္းအတူတူ ပ်ဥ္းမပန္းေတြက လူေတြ တန္ဖိုးမထားၾကဘူးကြာ။ ငု၀ါပိေတာက္ပန္းေတြကို စာဖြဲ႕ကဗ်ာဖြဲ႕လိုက္ၾကတာ ဖတ္လို႔ကို မကုန္ေအာင္ပဲ။ ပ်ဥ္းမပန္းအေၾကာင္းေတာ့ ဘယ္သူမွ စာမဖြဲ႕ၾကဘူး။ ငါ့ဘ၀လည္း ပ်ဥ္းမပန္းလိုပါပဲ ညိုးငယ္လွပါတယ္ဟာ…။ “

သူ႔ဘ၀ကို လေက်ာ္အားငယ္၊ သိမ္ငယ္ေနတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။ သူ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာ ကဗ်ာ အတိုအစေတြ ေရးထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။ မိဘေတြခ်မ္းသာလို႔ တစ္နယ္တစ္ေက်းအထိ ေက်ာင္းလာတက္ေနတာ မဟုတ္ပဲ ေက်ာင္းပညာကို စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ လူႀကီးေတြကို ပူဆာခဲ့ရတယ္လို႔ ေျပာျပဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဘာေတြ ခံစားေနရသလဲဆိုတာလည္း သူ႔ကိုသူ သိမွာေပါ့။

အပြင့္ႀကီးႀကီး၊ အခက္လွလွေရြးၿပီး ခူးထားတဲ့ သူ႔ပန္းခက္ေတြကို စိုးစိုးႏွစ္သက္ေနတာကို သူအေက်နပ္ႀကီးနဲ႔ ၿပံဳးလို႔ရယ္။

သႀကၤန္ရက္ေတြမွာ ရပ္ကြက္မဏၭမွာပဲ ေရကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ကစၿပီး ရြာအနီး၀န္းက်င္က ဘုရားပြဲေတာ္ေတြမ်ာ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လည္ပတ္္ခဲ့ဖူးတာ မေမ့ႏိုင္စရာရယ္ပါ။ လေက်ာ္တစ္ေယာက္ က်ေနာ္တို႔နယ္က သႀကၤန္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္သြားပံုရတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာလည္း ဒီမွာပဲ ေက်ာ္ဦးမယ္လို႔ ဆိုေလရဲ႕။

သူပိုၿပီး စြဲလန္းသြားက စိုးစိုးကို သူေရေလာင္းရတာ၊ စိုးစိုးအတြက္ ငု၀ါပန္း၊ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးေပးရတာ ျဖစ္မွာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့သူ၊ လိမၼာသူေတြ အေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ဖို႔ ဆရာမေနရာေပးေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ သိမ္ငယ္ေလ့ရွိတဲ့ လေက်ာ္က က်ေနာ္တို႔လို ခပ္ညံ့ညံ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေရာၿပီး အေနာက္ဘက္တန္း ခံုမွာပဲ ေရြးခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေခါင္းမာခ်က္က ဆရာေတြပါ အရႈံးေပးရတဲ့ အေၾကာင္းရွိေသးတယ္။ အိမ္ကလုပ္လာတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို ေနာက္ေန႔မနက္ လာတင္ခိုင္းေပမယ့္ သူတစ္ခါမွ မတင္ခဲ့ဘူး။ ဆရာေတြ ကင္းလႊတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ပံုရတယ္။ သူ႕ကို ဆူတာလည္းမေတြ႕၊ ေမးတာလည္းမေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ သင္ခန္းစာ အျပည့္ရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။

သူမ်ားေတြ မီးနင္းစာအုပ္ကိုယ္စီရွိေပမယ့္ သူ မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့တာ က်ေနာ္ အသိဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာခဏ သူေက်ာင္းပ်က္တတ္လာတာ က်ေနာ္သတိထားမိခဲ့တယ္။ သူေနမေကာင္းဘူးလို႔ပဲ ေျပာေပမယ့္ ရုပ္ရည္က ေလွ်ာ့ျခင္း၊ ပိန္သြားျခင္း မရွိခဲ့တာ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္သတိထားမိလာတယ္။ လူႀကံဳမရွိလို႔ သူ႔အိမ္ကေဆး မေရာက္ေတာ့ သူခ်ဴခ်ာတာလို႔ပဲ ေျပာျပခဲ့တယ္။

မထင္မွတ္တဲ့ျပသာနာက မိဘဆရာအသင္း အစည္းအေ၀းနဲ႔ ဆုေပးပြဲ မက်င္းပခင္မွာ ေပၚလာေလေရာ။ ဆရာ၊ဆရာမေတြရဲ႕ အႀကိဳအစည္းအေ၀းအၿပီး တစ္ညေနမွာပါ။ ကိုးတန္းေအာင္ ဆုစာရင္းမွာ လေက်ာ္တစ္ေယာက္ ပထမရၿပီး၊ စိုးစိုးက ဒုတိယသာရေၾကာင္း အတန္းပိုင္ဆရာမ ေျပာျပတယ္။

ဒီမွာတင္ စိုးစိုးရွက္ၿပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းထြက္ဖို႔ ေသာင္းက်န္းပါေလေရာ။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ဦးေက်ာ္ရွိန္ ေက်ာင္းေရာက္လာၿပီး ဘယ္ကဘယ္လို ျပသာနာ ျဖစ္ရပံုကို လာေမးခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ စိုးစိုးကပဲ ပထမဆု ျပန္ရေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက အတည္ျပဳခဲ့တယ္။ အတန္းသားေတြ နားပလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္းနဲ႔ အတန္းတင္စာေမးပြဲက ရမွတ္ေတြက္ို ျပန္ေပါင္းၿပီး ဆုေပးတဲ့စနစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ရမွတ္အားလံုးအေပၚမူတည္ပါတယ္။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲက ရမွတ္ကိုေတာ့ မသိခဲ့ရပါဘူး။

က်ေနာ္သတိထားမိတာ တစ္ခုက မေန႔ညေန ေက်ာင္းအျပန္မွာ က်ေနာ့္စက္ဘီး လေက်ာ္ လိုက္မစီးတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူနားမလည္တဲ့ ပုစာၦေမးဖို႔ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။

ဒီဆယ္တန္းႏွစ္မွာ လေက်ာ္အဆင့္ေတြ က်တာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ လစဥ္မွာေရာ၊ အစမ္းစာေမးပြဲေတြမွာပါ အဆင့္တစ္ဆယ္ေအာက္ခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ မၾကာခဏ ဖ်ားနာၿပီး စာမလိုက္ႏိုင္လိို႔ေပါ့ ဆိုၿပီး သူေျဖရွင္းပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ သူေနတဲ့အခန္းကိုလည္း မၾကာခဏ က်ေနာ္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီစာအုပ္ကို စပ္စုခ်င္ေနတာ။ လူေတြ မျမင္ေအာင္ လေက်ာ္ အေသအခ်ာ ၀ွက္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ သူဖ်ားေနတာလည္း သူေနေကာင္းၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ သိရေလ့ရွိတယ္။ ခြင့္စာ မတိုင္တတ္တဲ့ သူ႕အက်င့္ကို ဆရာမက အထူးတစ္လည္ အေရးထား မေနေတာ့ဘူး။ တစ္ရက္ဖ်ားၿပီးရင္ ေပ်ာက္ေလ့ရွိတာမို႔ေလ။

ေဖေဖၚ၀ါရီလ၊ တနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္မွာ လေက်ာ္ကို ႀကိဳမသိေစပဲ သူ႔အခန္းကို က်ေနာ္ လာခဲ့မိတယ္။ စာေမးပြဲႀကီးနီးၿပီမို႔ သူစာေတြဖိက်က္ေနေရာေပါ့လို႔ က်ေနာ္ေတြးထားခဲ့တယ္။

လား.. လား… အဲဒီေန႔မွာ လေက်ာ္ရဲ႕ လွ်ိ႕၀ွက္ခ်က္ကို က်ေနာ္သိရေတာ့တယ္။

သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ပက္လက္လွန္လွ်က္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိနဲ႔ လေက်ာ္ကိုေတြ႕ရတယ္။ ပါးစပ္မွာလည္း အျမဳပ္ပ်ံေနတယ္။ ဒီေကာင္ ေဆးထိုးၿပီလို႔ က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္တယ္။ သူ႔ကို လႈပ္ၿပီး ႏိုးေပမယ့္ တစ္အင္းအင္းနဲ႔ပဲ ေအာ္ေနတယ္။ ဦးေက်ာ္ရွိန္ကို သြားတိုင္ဖို႔ က်ေနာ္ေတြးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီေကာင္ ေမာင္းထုတ္ခံေနဦးမယ္လို႔ ေတြးၿပီး မတိုင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

သူေမ့ေနတုန္း သူ႔ဒိုင္ယာရီကို ခိုးဖတ္ဦးမွဆိုၿပီး ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ လိုက္ရွာလိုက္တယ္။

အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားယူရတဲ့ လေက်ာ့္ဒိုင္ယာရီေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ စာအုပ္ကို လွန္ဖြင့္ေတာ့ သူညွပ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုက အရင္ လႊင့္က်လာတယ္။

စိုးစိုးရဲ႕ဓါတ္ပံုပါပဲ။

ဓါတ္ပံုေနာက္ေၾကာမွာ “ ၾကည္ႏူးမႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္ပါေစ… “ တဲ့။

ဒီေကာင္သြက္လွခ်ည္လားလို႔ က်ေနာ္ခ်ီးက်ဴးမိသြားတယ္။ ဒိုင္ယာရီ အေရွ႕စာမ်က္ႏွာေတြမွာ တစ္ဖက္သတ္ခံစားရတဲ့ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြခ်ည္း ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္။

စာမ်က္ႏွာ ဆယ္ရြက္ေတာင္ မေက်ာ္ခဲ့ဘူး။ ျဖတ္ကနဲ စာအုပ္ျပန္လုခံ လိုက္ရတယ္။ လေက်ာ္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ျပန္သတိရမွန္းေတာင္ က်ေနာ္ မသိလိုက္ပါဘူး။ ၀ုန္းကနဲ ဆိုၿပီး ေဒါသတစ္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လေက်ာ္ တြန္းထုတ္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို က်ေနာ္ အေသအလဲ ေတာင္းပန္ယူခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္အမွား၊ က်ေနာ္ရိုင္းစိုင္းမႈကို ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။

ခင္မင္ရင္းႏွီးလြန္းလို႔မို႔ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းကို ျပဳမိေၾကာင္းကို မနည္းရွင္းျပ ယူရတယ္။ ၿပီးမွ သူေဆးသံုးသလားဆိုတာ ေမးမိတယ္။ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေလးနဲ႔ ျငင္းေနတယ္။

“ နင္ ငါ့ကို တစ္ကယ္ခင္သလား..။ “

“ ဟ.. ခင္လို႔ နင့္ဆီ လာေနတာေပါ့။ နင္ငါ့ကို မယံုဘူးေပါ့။ ဟုတ္လား..။ နင့္ကို ငါက ကတိေပးၿပီးသားပါ။ နင္အေၾကာင္းေတြကို ငါလွ်ိ႕၀ွက္ထားပါတယ္။ နင္နဲ႔ စိုးစိုး အဆင္ေျပၾကၿပီေပါ့ ဟုတ္လား။ “

“ မေျပပါဘူး။ နင္တစ္လြဲ ထင္ေနတာ။ သူက ငါ့ကို အကိုလိုခင္လို႔ ေပးတာတဲ့။ ငါတို႔တစ္ေတြက ေဆြမကင္း၊ မ်ိဳးမကင္းမို႔ ေမာင္ႏွမလိုပဲ ခင္ပါရေစတဲ့။ “

“ ငါစိတ္မေလဖို႔ ဆိုၿပီး။ သူ႔ဓါတ္ပံုကို ေပးထားတာ။ “

“ ဒါေပမယ့္ သူသိသြားတာကိုပဲ ငါေက်နပ္ပါၿပီ။ “

“ ဘာလဲဟ… ။ နင့္အခ်စ္ႀကီးက..။ “

“ ငါက Heathscliff ပဲေလ။ ငါ့ဘ၀ကို ငါနားလည္ရမွာေပါ့..။ “

“ ဒါနဲ႔ ေစာေစာက နင္ဘာျဖစ္တာလည္း။ နံပါတ္ဖိုး(F) ထိုးသလားလို႔။”

“ ငါ့ေရာဂါ ထေနတာ..။”

“ ဘာ…. “

“ ဟုတ္တယ္။ ငါ့မွာ ေရာဂါရွိတယ္။ အခုတစ္ေလာ ငါ့စားေနတဲ့ေဆးေတြ ျပတ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတာ။ ငါ့ရြာက လူႀကံဳေတြလည္း မရွိဘူး။ ငါျပန္ယူဖို႔လည္း စာေမးပြဲက နီးေနၿပီေလ။ “

“ နင္ဖ်ား ဖ်ားေနတာက…”

“ ဟုတ္တယ္။ ငါ့ေရာဂါေၾကင့္ပါ။ စိုးစိုး သိသြားမွာ ငါအစိုးရိမ္ဆံုးပဲ။ ငါ့ကို သူရြံရွာမွာ ငါေၾကာက္တယ္။ ငါ့ကို အစ္ကိုလို ခ်စ္ေနတာပဲ ငါၾကည္ႏူးလွပါၿပီ။”

သူ႔ေရာဂါကို က်ေနာ္ရိပ္မိၿပီမို႔ ဘာေရာဂါဆိုၿပီး ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။ သူရွက္သြားမွာ စိုးလို႔ ဆိုပါေတာ့။ လေက်ာ္ကို ပိုၿပီး သနားသြားမိတယ္။ အိမ္ေပၚကလူေတြသိၾကလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ရွိန္ေတာ့ သိတယ္တဲ့။ ေဒၚလဲ့လဲ့သာ သိရင္ ဒီအိမ္မွာ ေပးေနပါ့ဦးမလား မသိဘူးလို႔ ညည္းရွာေနေလရဲ႕။

စာေမးပြဲက ပူေလာင္တဲ့ မတ္လမွာဆိုေတာ့ လေက်ာ္တစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေျဖရဖို႔ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းမိခဲ့တယ္။ ပူတဲ့ရာသီနဲ႔ သူ႔ေရာဂါ မတည့္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေရကူးဖို႔ ေခၚလို႔ မရခဲ့တာလည္း အခုမွ သူ႔ကို နားလည္ႏိုင္ေတာ့တယ္။


ေမးခြန္းခက္တဲ့ႏွစ္မို႔ က်ေနာ္တို႔ မေအာင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိေနၾကတယ္။ လေက်ာ္ဆို ဓါတုေျဖတဲ့ေန႔ ကတည္းက ဆက္မေျဖလိုေတာ့ေၾကာင္း ဆရာမကို ဂ်ီက်ခဲ့ေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ သူေကာင္းေကာင္း ေျဖႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဟုတ္မွာပါ။ သူက Wuthering Heights ဇာတ္ေကာင္ေပကိုး ဆိုၿပီး သူ႔ကိုေတာင္ စလိုက္ၾကေသးတယ္။

ၿမိဳ႕ေပၚမွ စာေမးပြဲေျဖအၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိုးစိုးတို႔အိမ္မွာ ရန္ကုန္ကဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနေၾကာင္း လေက်ာ္ေျပာျပခဲ့တယ္။ နယ္သႀကၤန္လာလည္ၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေဒၚလဲ့လဲ့ အမ်ိဳးေတြလို႔ ေနာက္မွ သိရတယ္။

လေက်ာ္က ဒီရြာသႀကၤန္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ဦးေက်ာ္ရွိန္ကို ေမတၱာရပ္ခံၿပီး ရြာမျပန္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။ စိုးစိုးကို သႀကၤန္ေရ ေလာင္းခဲ့ခ်င္တယ္လို႔ သူေျပာျပဖူးတာကိုး။

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ပ်ဥ္းမပန္းကို အရင္ႏွစ္ကလို လေက်ာ္ မခူးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာပဲ လေက်ာ္ ေရာဂါထခဲ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ရွိန္သူ႔ကို ခိုင္းဖို႔ လာမေခၚခင္ က်ေနာ္ အရင္ ေရာက္သြားခဲ့လို႔သာေပါ့။ အခိ်န္အေတာ္ၾကာေအာင္ သူ႔ေရာဂါ ထခဲ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ရွိန္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုပဲ သူ႔ဧည့္သည္ မလန္႔ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခိုင္းခဲ့တယ္။

စိုးစိုးတို႔ သႀကၤန္ပန္းအိုးအတြက္ တစ္ျခားကေလးဆီက ပ်ဥ္းမပန္းနဲ႔ပဲ စိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ ရိႈးေကာင္းေကာင္း၊ အေျပာေကာင္းေကာင္း ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္က စိုးစိုးကို ရည္းစားစာ ခိုးေပးခဲ့တယ္လို႔ စိုးစိုးရဲ႕အစ္မဆီက ၾကားရတယ္။ က်ေနာ္က အၿငိမ္မေနပဲ လေက်ာ္ကို ေျပာျပမိခဲ့တယ္။

လေက်ာ္မ်က္ႏွာညိုးတာ ေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္ေနာင္တရမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာ ပိေတာက္ပန္းပြင့္ခဲ့တာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေသးတယ္။ စိုးစိုးကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ပိေတာက္ပန္းေခၽြထားတဲ့ေရနဲ႔ ေလာင္းခ်င္ပါတယ္ ဆိုၿပီး အေစာႀကီး လေက်ာ္တစ္ေယာက္ ပိေတာက္ပန္း တက္ခူးေနေတာ့တယ္။ ရူးရန္ေကာဆိုၿပီး သူ႔ကို စမိခဲ့ေသးတယ္။

စိုးစိုးတို႔ အလွျပင္ၿပီး အဖိုးအဖြားသြားကန္ေတာ့ဖို႔ အထြက္မွာ ေရေလာင္းမယ့္အႀကံ ထင္ပ။

ဒါေပမယ့္ လေက်ာ္ဆႏၵ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ သူခပ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းေရခြက္ကို ေရႊရန္ကုန္သားက အရင္ယူၿပီး စိုးစိုးကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေလာင္းေတာ့တာပဲ။ လေက်ာ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာရံုကလြဲၿပီး က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။

စိုးစိုးကေတာ့ ဧည့္သည္ေရေလာင္းေတာ့ အၿပံဳးေလးနဲ႔ေပါ့။

အက်ေန႔နဲ႔ အၾကတ္ေန႔မွာပါ လေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေရမကစားပဲ အခန္းေအာင္းေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ညဘက္မွာ လေက်ာ့္ကို အားေပးဖို႔ သူ႔အခန္းဆီ လာခဲ့တယ္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္တဲ့ သူ႔ရုပ္က အထင္းသားရယ္။ ဧည့္သည္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အရွက္ မျဖစ္ရေအာင္ အိေၿႏၵ ရရေနဖို႔ သူ႔ကို သတိေပးခဲ့ပါတယ္။

သႀကၤန္အတက္ေန႔မွာ လြမ္းညဘုရားပြဲသြားဖို႔ လေက်ာ္ကို မနည္းစည္းရံုးခဲ့ရတယ္။ သူမ်ားေတြ မိေက်ာင္း၊ ခိုစက္ဘီးလွလွေတြ စီးၿပီး သူ႔က်ေတာ့ ေမာင္ဗမာစက္ဘီးအေဟာင္းနဲ႔မို႔ ဆိုၿပီး မလိုက္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ၀ယ္ထားတာ မၾကာေသးေတာ့ အသစ္ေပါ့။ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ဦးေက်ာ္ရွိန္က သူ႔အေပါင္းအသင္းဆီကေန ငွါးေပးခဲ့တယ္။

ေျခာက္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ခရီးမို႔ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီ နင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အားလံုးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရွိေပမယ့္ လေက်ာ္တစ္ေယာက္သာ ရႈးသိုးသိုးမ်က္ႏွာနဲ႔။ ရြာအလြန္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္မွာ ျပသာနာက စေတာ့ပဲ။

ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕စက္ဘီး ကၽြတ္ေပါက္ခဲ့တယ္။ ဘီးဖာဖို႔က ရြာဘက္ျပန္လွည့္ရံုမွ တစ္ျခားနည္း မရွိေတာ့။ စိုးစိုးက လေက်ာ္ကိုပဲ အရင္ဆံုး ၾကည့္လိုက္တယ္။ စိုးစိုးရဲ႕အၾကည့္ကို လေက်ာ္ သေဘာေပါက္ပံုရတယ္။

“ က်ေနာ္ဘီးကို စီးသြားလိုက္ပါ။ က်ေနာ္ရြာျပန္ၿပီး ကၽြတ္ျပန္ဖာေပးပါ့မယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ္ လိုက္လာခဲ့မယ္။ လြမ္းညဘုရားမွာပဲ ဆံုၾကတာေပါ့။”

က်ေနာ့္ကို စိုးစိုးလွည့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ သနားပါတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြမ္းညဘုရားပြဲကို လေက်ာ္ ျပန္မလာေတာ့ပဲ အိမ္မွာေစာင့္ေနခဲ့တာ ညေနျပန္လာမွ သိရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က အရင္ဆံုး ျပန္ေရာက္တာမို႔ ပ်ဥ္းမပန္းကိုေခၽြထားတဲ့ ေရခြက္နဲ႔ လေက်ာ္ ထိုင္ေစာင့္တာ ေတြ႕ရတယ္။

“ နင့္ဟာက အထူးအဆန္းပါလား လေက်ာ္။ သူမ်ားေတြက ငု၀ါ၊ ပိေတာက္ ေခၽြၿပီး ေရေလာင္းတာပဲ ေတြ႕ဖူးတယ္။ နင့္က်မွ ပ်ဥ္းမပန္းကို ေခၽြထည့္တယ္လို႔။”

“ ဟုတ္တယ္။ ပိေတာက္ပန္းလည္း ေျခာက္ကုန္ၿပီ၊ ငု၀ါေတြလည္း ႏြမ္းကုန္ၿပီေလ..။ ငါ့လိုပဲ ညိုးႏြမ္းတဲ့ ပ်ဥ္းမပန္းကိုပဲ ငါသံုးရေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေတာင္မွ စိုးစိုးကို ငါေလာင္းခြင့္ ရပါ့မလား မသိဘူး…။”

ဘာမွ ေျပာမထြက္ေတာ့လို႔ က်ေနာ္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ လြမ္းညဘုရားဖူးနဲ႔၊ လြမ္းညေတာင္ေပၚက ဇာတ္လမ္း ဘယ္လိုျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲဆိုတာ သူ႔ကို ေျပာျပဖို႔ကိုလည္း ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ေအာက္ေလာက္က်ေတာ့ စိုးစိုးနဲ႔ဧည့္သည္ေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဧည့္သည္ေတြ ေရေျပးယူၾက၊ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ ေရေလာင္းၾကနဲ႔။

သူမ်ားေတြ တစ္၀ေပ်ာ္ၿပီးခ်ိန္မွ လေက်ာ္တစ္ေယာက္ စိုးစိုးအနားသြားၿပီး ေရေလာင္းခြင့္ ေတာင္းေနေတာ့တယ္။ ပ်ဥ္းမပန္း ပြင့္ဖတ္နဲ႔ လေက်ာ့္ေရကို ျမင္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြက ၿပံဳးစိစိနဲ႔…။

လေက်ာ္တစ္ေယာက္ စိတ္ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ရင္ထဲမွာပဲ ဆႏၵျပဳၿပီး က်ေနာ္လွည့္ျပန္ခဲ့တယ္။

မနက္ျဖန္ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ဆဒၵန္ဂူဘုရားပြဲ လိုက္ပို႔ဖို႔ စိုးစိုးေျပာခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ ညအခ်ိန္ႀကီး လေက်ာ္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ သူမလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာေနတာကို ဘာေၾကာင့္ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ေမးမေနေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဧည့္သည္ကို တာ၀န္မေက်တတ္ဘူးဆိုၿပီး ဦးေက်ာ္ရွိန္ ႀကိမ္းေတာ့ စိတ္မပါပဲ လေက်ာ္ပါျပန္ေရာ။ မေန႔က လႈပ္ရွားထားတာ မ်ားလို႔ သူ႔အေၾကာေတြ တင္းၿပီး ေညာင္းေနေၾကာင္း သူညည္းျပခဲ့တယ္။ သူဖ်ားမွာ ေၾကာက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အမွန္က သူ႔ေရာဂါထမွာ သူစိုးရိမ္ပံုရတယ္။

ဆဒၵန္ဂူဘုရားက လယ္ကြင္းျပင္ႀကီး ျဖတ္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ေနပူခဲ့တယ္။ ဆဒၵန္ဂူထဲ ၀င္ၾကေတာ့ စိုးစိုးက ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲၿပီး၀င္တာ လေက်ာ္ေတြ႕သြားပံုရတယ္။ ဂူထဲမ၀င္ပဲ သူအျပင္မွာေနခဲ့ဖို႔ က်ေနာ့္ကို လာေျပာေနတယ္။ သူမ်ားေတြမရိပ္မိဖို႔၊ ဆက္ဆံေရးညံ့တယ္လို႔ အေျပာမခံရဖို႔ သူ႔ကို မနည္း ေခ်ာ့ခဲ့ရတယ္။

ဆဒၵန္ဂူအေနာက္ဘက္ ထြက္ေပါက္ ေရကန္နားေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ ေရကူးလိုၾကေၾကာင္း၊ ေလွေလွာ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္။ ဒီေရကန္က ဧည့္သည္ကို စားတတ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္စဥ္လိုလို လူေသေလ့ရွိေၾကာင္း ရွင္းျပေပမယ့္ မရခဲ့ဘူး။ စိုးစိုးကလည္း ေလွစီးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး သူတြဲခဲ့တဲ့လူနဲ႔ ေရကန္ထဲ ဆင္းပါေလေရာ။

အဲဒီလူက ေလွေလွာ္တတ္သလားလို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမးေတာ့ မတတ္ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ေရာ၊ လေက်ာ္ပါ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိသြားၾကတယ္။

“ အသစ္ေတြဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ၾက၊ ကဲထားၾကေနာ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ တို႔က တိုင္မွာ.. တိုင္မွာ”

သူ႔ေဖၚေတြ ကုန္းေပၚကေန လွမ္းေနာက္ၾကေတာ့ လေက်ာ္ၾကားသြားတယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ခုခုသိခ်င္ပံုရတယ္။ စိတ္ေျဖပါလို႔ ေျပာလိုတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လံုးကို လေက်ာ္နားလည္ခဲ့သလား ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။

တစ္ေအာက္ေလာက္မွာ ေလွျမဳပ္ေနတယ္.. ေလွျမဳပ္ေနတယ္ ဆိုၿပိး လူေတြ လွမ္းေအာ္ေနၾကတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးစိုးတို႔ေလွ ျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေရထဲ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီနဲ႔။ ေလွက သစ္သားအနားေလာက္ပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္။

စိုးစိုးေရမကူးတတ္တာ က်ေနာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ျဗဳန္း.. အသံနဲ႔အတူ လေက်ာ္ ခုန္ဆင္းၿပီး စိုးစိုးဆီ တန္းကူးသြားတယ္။ က်ေနာ္ေရာ၊ ရန္ကုန္သားေတြပါ အသီးသီး ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေလွနားေရာက္ခါနီးမွာ လေက်ာ္က စိုးစိုးကို ဆြဲလာေနၿပီ။ ရန္ကုန္သား ေတြလည္း သူ႔တို႔သူငယ္ခ်င္းကို ဆြဲၿပီး ကန္စပ္ဆီ ျပန္လာခဲ့တယ္။

ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ စိုးစိုးက အလန္႔တစ္ၾကားနဲ႔ ငိုေႂကြးေနေလရဲ႕။ ႏြံေပေနတဲ့ သူ႕အ၀တ္အစားကို လေက်ာ္ သုတ္ေပးမယ္လုပ္ေတာ့ လေက်ာ့္လက္ကို ပုတ္ထုတ္ေနတယ္။ သူမ်ားေတြ အထင္လြဲမယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းၾကားခဲ့ရတယ္။

လူေတြ၀ိုင္းအံုလာေတာ့ စိုးစိုးအစ္မက အျမန္ဆံုးအိမ္ျပန္ဖို႔ ေျပာေနတယ္။ အိမ္ကလူကို ျပန္မေျပာဖို႔ အားလံုးကို ႏႈတ္ပိတ္ခဲ့တယ္။ လေက်ာ္က သ႔ူကိုယ္ကို သြားေဆးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အရင္ျပန္ႏွင့္ဖို႔၊ သူေနာက္ကေန လိုက္လာမယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ လေက်ာ့္အသံဟာ ေနာက္ဆံုးအသံ ျဖစ္ခဲ့မွန္း က်ေနာ္ ႀကိဳ၍ သိတတ္ခဲ့ရင္ လေက်ာ္ကို က်ေနာ္ အပါေခၚခဲ့မိမွာပါ….။

က်ေနာ္တို႔ ဂူ၀ဘက္ ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ေအာက္အၾကာ လေက်ာ္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနၾကခ်ိန္မွာပဲ…

“ နန္းစိုးစိုးႏွင့္ ဘုရားအဖြဲ႕မ်ားခင္ဗ်ာ။ နန္းစိုးစိုးႏွင့္ ဘုရားဖူးအဖြဲ႕မ်ား ခင္ဗ်ာ…။ ဘုရားပြဲေတာ္ လံုၿခံဳေရးဌာနသို႔ အျမန္ဆံုး ဆက္သြယ္ရန္ အေၾကာင္းၾကားအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ာ..။ “

အသံခ်ဲ႕စက္က အသံၾကားရၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလံုး မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္မိေနၾကတယ္။ ဘာအေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥပါလိမ့္ေပါ့…။

လံုၿခံဳေရးဌာနေရာက္ေတာ့ တာ၀န္ရွိ လူႀကီးေတြက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ လူေရာ့သလားလို႔ ေမးေနတယ္။ ေစာေစာက ဒီမိန္းကေလး ေရနစ္တုန္း ဆင္းကယ္တဲ့လူကို သိပါသလား..တဲ့။

သိတယ္လို႔ အားလံုးၿပိဳင္တူ ေျဖခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္ထိတ္ခဲ့ရတာ အခုထိ ထံစားေနရသလိုပါပဲ။

“ ေစာေစာက ဒီမိန္းကေလးကို ကယ္ခဲ့တဲ့လူက အခု ေရနစ္ေသသြားၿပီ..။”

“ ဗ်ာ… “
“ ရွင္”

“ ဟုတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကယ္ၿပီးေနာက္ တစ္ေအာက္အၾကာမွာ လံုၿခံဳေရးက လူတစ္ေယာက္ ေရနစ္တယ္ဆိုၿပီး သတင္းၾကားလို႔ သြားၾကည့္တာ။ လံုၿခံဳေရးေတြေရာက္ေတာ့ ဒီလူက အသက္မရွိေတာ့ဘူး။”

က်ေနာ့္ရင္ထဲ မိုးႀကိဳးပစ္လိုက္သလိုပဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ စိုးစိုးနဲ႔ သူ႔အစ္မ ဖက္ၿပီး ငိုေနၾကေလရဲ႕။

“ သူေရနစ္တာက ေရတိမ္တိမ္မွာပဲ။ ၾကည့္ရတာ ေရာဂါျဖစ္လို႔ လွဲက်ၿပီး ေရနစ္ပံုရတယ္။ “

လေက်ာ္ရယ္.. လို႔ပဲ က်ေနာ္ တမ္းတႏိုင္ေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါၿပီ..။ လေက်ာ္ေရာဂါထတာ ေသခ်ာပါၿပီ။ ရွက္လို႔ လူကြယ္တဲ့ေနရာကို ကိုယ္ေဆးဖို႔ဆိုၿပီး သူထြက္သြားခဲ့တာပါ။

စိုးစိုးက သူ႔အစ္မနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေျပာေနတာ ေတြ႕မိတယ္။ လေက်ာ္ေရာဂါရွိတာ သိလားလို႔ က်ေနာ္ေမးလိုက္တယ္။ သိတယ္တဲ့…။

က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ဂူထဲျပန္ျဖတ္ၿပီး လေက်ာ္အေလာင္းရွိရာကို လာခဲ့ၾကတယ္။ တံငါသည္ရဲ႕ ဖ်ာစုတ္နဲ႔ ေစာင္စုတ္ ေအာက္က လေက်ာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ က်ေနာ္ ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။

“ လေက်ာ္ရယ္… နင့္ငါ့ကို ပထမဆုယူရေအာင္ ဆရာႀကီးဆီ နင္သြားေျပာခဲ့တာ ငါသိပါတယ္။ ငါ့အရွက္ေရာ၊ ငါ့အသက္ကိုပါ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ နင့္ကို ငါ ဘယ္ေတာ့ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာင္ဘ၀ ေတြမွာ အနာေရာဂါကင္းၿပီး၊ အစစအရာရာ ထူးခၽြန္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေစ။ ပ်ဥ္းမပန္းပြင့္ဖတ္နဲ႔ နင္ေလာင္းလိုက္တဲ့ သႀကၤန္ေရ ငါ့ရင္ထဲ ထာ၀ရ ေအးျမေနမွာပါ….…… “

စိုးစိုးဆုေတာင္းသံေတြ လေက်ာ္ ၾကားႏိုင္ပါေစေတာ့လား…. ဗ်ာ။