အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းသို႔ တစ္ေခါက္

ေရႊေတာင္ဘုရားနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ နေရဆြန္ဘုရင္ရဲ႕နတ္နန္းကို ျဖတ္သြားတယ္။ နတ္နန္းေရွ႕မွာ ၾကပ္ဖအရုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုေတြ႕ရတယ္။ ၾကက္တိုက္၀ါသနာႀကီးတဲ့ နေရဆြန္ဘုရင္ကို ၾကက္၀ါသနာအိုးေတြ ပူေဇာ္ပသထားတာလို႔ ဂိုက္က ရွင္းျပတယ္။ နေရဆြန္ဘုရင္အေၾကာင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ပံု၊ ယိုးဒယားတို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္း မြန္ျမတ္ပံုကို ဂိုက္က အမႊမ္းတင္မဆံုးေပါ့။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးကို ထိုင္းအားလံုး နီးပါးက အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာေအာင္ႏိုင္သူ လို႔သိၾကတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးဟာ လက္ရံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္ ျပည့္စံုမြန္ျမတ္ေၾကာင္း ထိုင္းေတြလက္ခံ ေလးစားၾကတယ္။ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးအေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္၊ ကာတြန္း၊ ကဗ်ာ၊ သီခ်င္း ေတြမွာ (ဖူ႔ခ်န ဆစ္ပ္ထီ့) လုိ႔ တင္စားၾကတယ္။

အယုဒၶယေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး Viharn Phra Mongkol Bopit လို႔အမည္ရတဲ့ အႀကီးဆံုးေၾကးသြန္းဘုရားကို အရင္ဖူးရတယ္။ ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ဗမာေတြ မီးရိႈ႕ဖ်ကိဆီးခဲ့ေပမယ့္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္က မီးမေလာင္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီဘုရားကို တန္ခိုးႀကီး ဘုရားအျဖစ္ အထြတ္အျမတ္ထားၾကတယ္။ အရိပ္မဲ့ဘုရားလို႔လဲ ေခၚၾကတယ္။ ဆင္းတုေတာ္က အရိပ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဂိုက္ကက်ေနာ္တို႔ ေရႊအဖြဲ႕ကို ေအးေအးေဆးေဆး ဘုရားလိုက္ဖူးခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴတိုးေတြကို အားပါးတရ ရွင္းျပေနတယ္။ ကိုယ့္ေရႊေတြကို ရွင္းျပရမွာ အားနာေနပံုရတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီးေတာ့ နန္းေတာ္ေဟာင္းထဲ ၀င္လာၾကတယ္။ လက္မွတ္၀ယ္ရမယ့္ ဂိတ္မွာ ထိုင္းဘာသာနဲ႔ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေရးထားတဲ့ ေစ်းႏႈန္းကိုေတြ႕ရတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳး ဘတ္ႏွစ္ဆယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား 50 Baht တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕က ၀င္ေၾကးေပးၿပီးသားမို႔ ဂိုက္ကပ္ထားေပးတဲ့ စတစ္ကာကို ျပၿပီး ၀င္ရံုပဲ။
ဒုတိယေနရာေရာက္ေတာ့ The Ancient Palace and Want Phra si SAnphet ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုဒ္ႀကီးကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးရာေက်ာ္က အေဆာက္အဦးပ်က္ေတြကို အခုမွ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ရေတာ့တယ္။ ဆင္းတုေတာ္ အက်ိဳးအပ်က္ေတြ၊
ၿပိဳလဲေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြ ဘာကိုမွ ျပန္လည္ျပဳျပင္ျခင္းမရွိ၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးရာသို႔ ျပန္ေရာက္ေလသည့္အလား၊ ေအာ္.. ဒါေၾကာင့္ တိုးရစ္ေတြ တစ္အံ့တစ္ၾသျဖစ္လို႔။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ စီထားတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ တစ္ပိုင္းတစ္ပ်က္ေတြကို မ်က္ႏွာျဖဴေတြ ဓါတ္ပံုရိုက္ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပဲ။ နန္းေတာ္ပ်က္အျခမ္းမွာ ဇီးပင္ေတြ အမ်ားႀကိးကိုေတြ႕ရတယ္။ ဗမာေတြ အယုဒၶယၿမိဳ႕ကို ၀ိုင္းေတာ့ နန္းသူနန္းသားေတြ ဒီနန္းေတာ္ထဲ ပုန္းေနခဲ့ၾကရတယ္၊ စားစရာရိကၡာကုန္ေတာ့ ဒီဇီးပင္က အသီးကို ေကာက္စားခဲ့ၾကရတယ္လို႔ ဂိုက္ကရွင္းျပတယ္။ ဒီက်ံဳးပ်က္၊ နန္းေတာ္ပ်က္ေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းေလးရာငါးဆယ္ခန္႔ ရွိၿပီတဲ့။ UNESCO ေခၚ ကမာၻ႕ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းႀကီးက
သတ္မွတ္ထားတဲ့ မွတ္တိုင္ေတြ၊ သမိုင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ မွတ္တိုင္ေတြ မ်ားစြာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။




ေညာင္မွ်စ္ၾကားထဲ နစ္ျမွပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္သာ ျမင္ရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ကို ဂ်ပန္လူမ်ိဳး တိုးရစ္ေတြ အထူးစိတ္၀င္စားတာေတြ႕ရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ ဒီပံုေတာ္ကို ခရီးသြားအင္ေဖၚေမးရွင္း အေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတြ႕ရတယ္။ လူတိုင္းလိုလို ဒီဆင္းတုေတာ္မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဓါတ္ပံု၀ါသနာအိုးဆိုေတာ့ ရိုက္လိုက္တဲ့ဓါတ္ပံု ဘယ္နည္းမလဲ။ အင္း.. တစ္ေနရာမွာ တင္းတုေတာ္ အသစ္ေတြကို အပိုင္းပိုင္းခ်ိဳးၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ စီထားတာေတြ႕ရတယ္။
တတိယေနရာက်ေတာ့ ေရႊသာေလ်ာင္းဘုရား။ ဘုရားကိုေတာ့ သဃၤန္းလွဴထားေပမယ့္ ေၾကာဘက္က ေက်ာင္းေတာ္ကိုေတာ့ နဂို အပ်က္အစီး အတိုင္းထားထားတယ္။ ဘုရား၀န္းက်င္မွာ ေရွးေဟာင္းဘုရားပံုတူ ဆိုင္တန္းကိုေတြ႕ရတယ္။ တိုးရစ္ေတြ ေတာ္ေတာ္၀ယ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အိမ္မွာ ဘယ္လိုျပန္ၿပီး ပူေဇာ္မလဲဆိုတာ မေျပာတတ္ဘူး။
ေန႔လယ္စာကို ထိုင္းရိုးရာ အစားအစာဆိုင္မွာ ဧည့္ခံေပးတယ္။ ထိုင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းမွာ လာလည္ေတာ့ လိုက္ဖက္ေအာင္ မူရင္း ထိုင္းအစားအစာနံ႔ ဧည့္ခံေပးတာလို႔ ဂိုက္ကဆိုေလတယ္။ စြမ့္တန္ေခၚ သေဘၤာသီးေထာင္းနဲ႔ ၾကက္ကင္ ပူပူေႏြးေႏြးက ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။
စားေသာက္အနားယူၿပီးေတာ့ Wat Lokaya Asutha ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ေဟာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို က်ယ္၀န္းတဲ့ ဧရိယာပါ။
အယုဒၶယၿမိဳ႕ေဟာင္းျပတိုက္က ဒီအနားမွာပါ။ ရာဇ၀င္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ Khun Chang ,Khun Phe ဆိုတဲ့ မိန္းမေပြ စစ္သူႀကီးအိမ္ကိုလည္း ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ထိုင္းေယာက္်ားအေတာ္မ်ား ဒီစစ္သူႀကီးပံုေလာ္ကက္သီးက္ို ဆြဲၾကတယ္။ ၀ါသနာကို ျပတာေပါ့။ ဘုရားပ်က္ေက်ာင္းပ်က္ေတြကို ဆင္စီးၿပီး လွည့္လည္ၾကည့္ရႈဖို႔ ဆင္အငွါးေတြထားေပးတယ္။ ဆင္ထိန္းေတြကို ဘုရင္ေခတ္က ဆင္ထိန္း၀တ္စံုမ်ိဳး ၀တ္ၾကၿပီး ဆင္ေတြကိုလည္း ဘုရင္ တိုင္းခန္းလွည့္သလို စီစဥ္ထားတယ္။ အယုဒၶယ ဘုရင္ေခတ္ျပန္ေရာက္သလို ခံစားရေအာင္ စီစဥ္ေပးတာ။ ဆင္စီးၿပီး လွည့္လည္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ေခတၱခဏ ဘုရင္ျဖစ္သြားတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ဆိုးတာက ေနပူလြန္းတာပါ။ လူကေမာလာ၊ ပူကလဲပူေတာ့ ေရႊျမန္မာတို႔ ညဥ္းလာၿပီ။
အယုဒၶယကို လာမိတာမွားတာပဲ၊ ဘာမွလဲမရွိဘူး။ အုတ္ပံု၊ အုတ္က်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ တဲ့။ ဟိုက္..ရွာလပတ္ လို႔ ေအာ္မတတ္၊ အဖြဲ႕သားကို အံ့ၾသသြားတယ္။ ရာဇ၀င္ေဟာင္း၊ သမိုင္းေဟာင္းဆိုတာကို ခံစားတတ္၊တန္ဖိုးထားတတ္္ၾကရဲ႕လား။ အင္း.. ဟုတ္သားပဲေလ၊ ကိုယ္တို႔က အုတ္ပံုအုတ္က်ိဳးၾကားမွာ ေနလာတာဆိုေတာ့ ဘယ္ထူးဆန္းပါ့မလဲ။ ေနာက္တိုင္းသား တိုးရစ္ေတြသာ လာလိုက္ၾကတာ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္။ သူတို႔က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေလးရာေက်ာ္က အျဖစ္အပ်က္ကို ခံစားခ်င္လို႔ လာၾကတာ။ ကိုယ္တို႔က တိုက္ႀကီးႀကီးေတြ၊ ကုန္တိုက္ဆန္းဆန္းေတြ၊ အလွအပေတြကိုျမင္ခ်င္လို႔ ဒီႏို္ငံကို လာတာကိုး။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ္ဖီးလ္နဲ႔ကိုယ္ ေပ်ာ္ေနတာ။
အဖြဲ႕သားေတြ နားေနၾကခ်ိန္၊ ကိုယ္က မ်က္ႏွာျဖဴေတြနဲ႔ေရာၿပီး ထပ္လည္ခဲ့တယ္။ မပီကလာ ပီကလာ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္တယ္။
ဘယ္ကလာသလဲ၊ ဘယ္နယ္ကလဲေပါ့။ ႏိုးေ၀း(Norway)ကဆိုလား၊ ဖင္လန္(Finland)ကဆိုလား ႏိုင္ငံစံုထင္ပ။ အိုင္က ဘားမားကလာတယ္လို႔ မိတ္ဆက္လိုက္ေတာ့။ အိုး အိုင္စီး အိုင္စီးေတြ နဲ႔ အံ့ၾသေနၾကတယ္။ ဂိုက္က ဘားမားရာဇ၀င္ေတြ ခင္းထားေတာ့ ဘားမားႀကီးနဲ႔ လာေတြ႕ေတာ့ အံၾသပံုရတယ္။ အိုင္ထင္တယ္ ယူတို႔ႏိုင္ငံက ေရႊတိဂံုဘုရားကေရႊေတြ ဒီအယုဒၶယကေရႊေတြလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ အိုင္စီးၾကည့္တယ္ အေမာက္ (amount)က မျဖစ္ႏိုင္။ အိုင္ထင္တယ္ အယုဒၶယက ေပ်ာက္သြားတဲ့ေရႊက အခု အယုဒၶယကိုလာလည္ၾကတဲ့ တိုးရစ္၀င္ေငြထက္ နည္းပါတယ္။ အိုး အိုင္စီး ယူ႔အိုင္ဒီယာက တစ္မ်ိဳးပါလား။ ယူဆိုလိုတာက ယိုးဒယားေတြ ဘားမားကို ေက်းဇူးတင္ရမလုိေပါ့၊ အင္း.. ဟုတ္သားပဲ။ ဘားမားေတြသာ လာမတိုက္ခဲ့ရင္ အယုဒၶယဆိုတာ သာမန္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သာသာ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ဘာမွ်ရွိမည္မထင္။ အခုမွ မ်က္ႏွာျဖဴေတြႏွင့္ ေလေၾကာင္းတည့္ေနတယ္။ သူက ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုပဲ။ ေဟာင္းဒူး ယူသင့္ (how do you think) လို႔ ငပိသံ ၀ဲ၀ဲေလးနဲ႔ ကိုယ့္ႏို္င္ငံကို ဘယ္လို ျမင္မလဲလို႔ စပ္စုၾကည့္လိုတယ္။ ႏို္က္စ္ ႏိုက္စ္ တဲ့။ မဆိုးဘူး။ ဘတ္သ္ ယူ႔ႏို္င္ငံက လမ္းေတြ ဗဲရီးဆိုးတယ္။ အို္င္ ဗဲရီး ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုင္မားလည္ပါတယ္ တဲ့။ အိုင္ ဘာကန္(ပုဂံ)ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အေမးဇင္း အေမးဇင္း(amizing) ။ ဘတ္သ္ အိုင္တို႔ မႀကိဳက္တာက ဘုရားေတြရဲ႕ ထိပ္ဖူးမွာ အသစ္ျပန္ျပင္ထားတာ။ သဘာ၀ မက်ဘူး။ အိုင္တို႔က ေအာ္ရဂ်င္နယ္ကို ျမင္ခ်င္တာ။ ဘာကန္(ပုဂံ)က အယုဒၶယထက္ သက္တမ္းရင့္တယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ပိုၿပီးျမင့္မားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုထိ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ စာရင္းထဲ မပါေသးဘူး။ ဗဲရီးေဆာရီးဖို႔ ေကာင္းတယ္။ အကယ္၍သာ မူရင္းအတိုင္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ရင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ကမာၻ႕အေမြအႏွစ္ျဖစ္ခဲ့မွာပါ။
သူတို႔စကားေတြ ၾကားရေတာ့ ငိုခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္။ ဘာတတ္ႏို္င္မလဲေလ။ လူေတြက အေျမွာ္အျမင္ခ်င္းမွ မတူၾကတာ။ အေျမွာ္အျမင္ရွိတယ္ထားဦး။ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိဦးမွကိုး။ ေခတ္မွီတိုးတက္ေနၿပီလို႔ ေအာ္ေနတဲ့သူေတြကို စိတ္ဆိုးရမလား။ ယဥ္ေက်းမႈကို မစြန္႔ႏိုင္ေသးတဲ့ သူေတြကိုပဲ ခ်ီးက်ဴးရမလား မေတြးတတ္။
ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ေႏြရာသီနန္းေတာ္ သြားၾကမယ္လို႔ ဂိုက္လာေခၚမွပဲ ဖီးလ္ျပတ္သြားတယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ေတြးခ်င္တာေတြ တစ္ပံုႀကီး။ အခုေတာ့ ဒီေန႔ခရီးကို ၿပီးေအာင္သြားဦးမွ။ ဒီေနရာက်ေတာ့ ၀င္ေၾကးတစ္ေယာက္တစ္ရာ။ ၁၇ရာစုတုန္းက တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အေရွ႕တိုင္းနဲ႔ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု နန္းေတာ္ပါ။ ေက်ာက္ဖယားျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ သာယာလွပစြာ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒီေနရာက ဗမာရာဇ၀င္ အရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရဘူး။ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္အ၀နဲ႔ ဘုရင့္ဆိုင္ရာ သမိုင္းအေၾကာင္းအရာေတြကို ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တယ္။
အျပန္လမ္းမွာ အလိုမက်စိတ္၊ ဘ၀င္မက်စိတ္ေတြနဲ႔ သက္ျပင္းခ်ရင္း။ အဖြဲ႕သားေတြလည္း ပင္ပန္းခဲ့ပံုရတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရာင္စံု မာၾကဴရီမီးေတြ လင္းထိန္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မနက္ျဖန္သူတို႔ အန္ေကာ၀ပ္တိုတဲ့ ကေမၻဒီယားႏိုင္ငံက ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ဆီ ခရီးထြက္ၾကမွာတဲ့။ ျမန္မာႏို္င္ငံကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာလည္ၾကဖို႔ က်ံဳဒိုးေလာကြတ္နဲ႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။