ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔

မိုး..

လြမ္းတတ္သူေတြအတြက္ လြမ္းေအာင္ဖန္တဲ့မိုး….။
မလြမ္းတတ္သူအတြက္ သတိရစိတ္ ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ မိုးရယ္ပါ…။

မိုး…

မိုးေၾကာင့္ လြမ္းရ၊ သတိရျပန္ၿပီေပါ့…။ ဟုတ္တယ္… အခုလို မိုးဦးရာသီ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ဆို ပိုၿပီး လြမ္းေနရလို႔ပါ။

ေက်ာင္းသားဘ၀ကို လြမ္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္….။

(သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ.. မင္းတို႔ ဘယ္ဆီမွာလဲေ၀့…….။

မင္းတို႔ေရာ ငါလြမ္းသလို လြမ္းမိၾကပါရဲ႕လား….။ ငါကိုမွ သတိရၾကေသးလား…ေ၀့။ )

တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားစြာနဲ႔ ဆက္တိုက္ ႀကံဳေနရလို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို မလြမ္းပဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းလာၿပီးမွ ငယ္မူျပန္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။

ရည္ရြယ္ခ်က္ အလြဲကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆယ့္တစ္ေယာက္ကို လြမ္းလိုက္တာ။

ဟုတ္တယ္.. ခမ္းကီးရဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ အခင္မင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း (ခမ္းကီးအပါ) ဆယ္ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ရင္ဖြင့္ခ်င္လာတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ ျမင္မားခဲ့တဲ့ သူတို႔ကို လြမ္းတယ္။ (ဖူးစာမဆံုေလတဲ့ သူတို႔ကို လြမ္းတယ္)

ဒီပို႔စ္ေလးကို သူတို႔ေတြ ဖတ္မွ ဖတ္မိႏိုင္ပါ့မလား…။ (မဖတ္ျဖစ္ဖို႔က မ်ားေနတယ္) ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရေတာ့ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

ခမ္းကီး အထက္တန္းတက္ရမယ့္ႏွစ္မွာ ရြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းက အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္တဲ့ႏွစ္နဲ႔ႀကံဳေတာ့ ခမ္းကီးအတြက္ သိပ္အဆင္ေျပခဲ့တာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး စရိတ္မ်ားစြာ၊ ဒုကၡမ်ားစြာ ႀကံဳရတဲ့ နယ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ကို ႀကံဳေနရဦးမွာ..။

ဟိုတုန္းက ရွစ္တန္းက အစိုးရစစ္ေပါ့။ ရွစ္တန္းကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ ၀င္ေျဖတာ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ေအာင္ခဲ့တာ။ ဒီအထဲမွာ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္က ခမ္းကီးနဲ႔ မိမိုးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ပါခဲ့ေသး။ (^__^)

သိပၸံတြဲကိုးတန္းေရာက္ေတာ့ ခမ္းကီးဆို႔ ေျခာက္ေယာက္ရယ္၊ တစ္ျခားရြာက အထက္တန္းလာတက္တဲ့ ေျခာက္ေယာက္ရယ္ လာဆံုျဖစ္သြားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းမွာက်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက ဆယ္တန္းက်လာတဲ့ ရြာခံေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေျပာင္းလာတဲ့ ေလးေယာက္ရွိဖူးတယ္။
ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ထဲမွာ ဗမာစစ္စစ္က တစ္ေယာက္တည္းပါတယ္။ က်န္တာက ကရင္၊ ပအို၀္း၊ မြန္နဲ႔ ကုလားတစ္ေယာက္ပါ ပါလိုက္ေသး။

သူမ်ားအတန္းေတြမွာ မိန္းကေလးေက်ာင္းသူ မ်ားေလ့ရွိေပမယ့္ ခမ္းကီးတို႔အတန္းမွာ မိန္းကေလး ေလးေယာက္၊ ေယာက်္ားေလး ရွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း တစ္ေယာက္မွ မေခ်ာ (ခမ္းကီးမ်က္လံုးအားျဖင့္)ေတာ့ လုဘက္ သိပ္မရွိဘူးေပါ့။ (^__^)

အဟဲ… သိပၸံတြဲသမားေတြဆိုေတာ့ လူေတာ္အခန္းေပါ့။ ဆယ္တန္းမွာ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းမယ့္အဖြဲ႕ေတြ ဆိုၿပီး ဆရာ၊ဆရာမေတြ တစ္ေပးခံရတဲ့အတန္းေပါ့။

သိပၸံတြဲသမားမို႔ ဆရာ၀န္ရူး၊ အင္ဂ်င္နီယာရူး ရူးလိုက္ၾကတာ..။

အဲဒီတုန္းက ခမ္းကီးတို႔နယ္မွာ က်ဴရွင္ဆိုတာ မရွိေသးဘူး။( ၾကားဖူးတဲ့အဆင့္မွ်သာ ရွိတယ္)။ ဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း က်ဴရွင္ဖြင့္စားဖို႔လည္း မေတြးခဲ့ၾကပါဘူး။ တပည့္ေတြကို တတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ အခ်ိန္ပိုေခၚၿပီး သင္ၾကားေပးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို တစ္ဘာသာကို သံုးနာရီ၊ ေလးနာရီတန္သည္ ေခၚၿပီးသင္ေပးၾက၊ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာလည္း ညေနပိုင္းမွာ သူတို႔အိမ္မွာ အခ်ိန္ပို သင္ေပးၾကနဲ႔….။ ဆရာသမားရဲ႕ ေစတနာဆိုတာ ခမ္းကီးတို႔ဲအျပည့္အ၀ရခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ကာလရယ္ပါ။

ေယာက်္ားေလးမွာ ခြန္သစ္လြင္က ရုပ္အေခ်ာဆံုးနဲ႔ အေျပာအေကာင္းဆံုး။ ေကာင္းအေျပးႏိုင္ဆံုးက ခြန္ခ်စ္ထူး၊ တစ္ပတ္လံုး ေက်ာင္းရက္ျပည့္တက္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ထူးဆန္းေထြလာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့သူက ေစာထိန္၀င္း၊ သူက ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းေတြဖတ္ၿပီး ေဖါက္သယ္ ျပန္ခ်ေပးေလ့ရွိတယ္။

စကားအနည္းဆံုးနဲ႔ အေအးဆံုးက ေမာင္ႏိုင္ေက်ာ္၊ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားမေျပာပဲ ေနတတ္သူ။ လူမႈေရးမွာ အတက္ႂကြဆံုးက ေစာတင္ထြဋ္၊ ၾကက္ေျခနီလား၊ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးလား၊ အလွဴအတန္း အစံု သူကအရင္ဦးေဆာင္တတ္သူ။

အူေၾကာင္ၾကားလို႔ အေခၚအခံရဆံုးက ခြန္ဆန္းေအာင္၊ ေက်ာင္းသူေခ်ာေခ်ာဆို အကုန္ ရည္းစားစာ ေပးတတ္တဲ့လူ။ တစ္ေယာက္မွ ျပန္ၾကည္တယ္လို႔ မၾကားခဲ့ရဘူး။ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို အေၾကာက္ဆံုးက တူးတူး(ခ)ကုလားေလး၊ အိမ္စာမၿပီးလို႔ ဆရာေတြကို ေၾကာက္ရ၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ ေနာက္က်မွာစိုးလို႔ အေစာႀကီး ေက်ာင္းေရာက္တတ္သူ။

အဟမ္း… ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ခမ္းကီးအလွည့္ေပါ့… ^__^

စာသြားသင္ပါတယ္ဆိုမွ စာအုပ္အစံု တစ္ခါမွ မယူသြားတတ္တဲ့သူက ခမ္းကီး။ သခ်ၤာစာအုပ္ဆို ပိုဆိုး။ အိမ္မွာ အသစ္အတိုင္း ရွိေနတယ္။ သခ်ၤာခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ေဘးမွာ ခမ္းကီး ကပ္ေနရေတာ့တာပဲ။ ^__^

ကဲ.. မိန္းကေလးအလွည့္။ အေခ်ာဆုဆံုးက မိမိုးကို ေပးရမယ္။ မြန္မဆိုေပမယ့္ အသားျဖဴျဖဴေလးရယ္၊ သူမ်ားေတြရဲ႕ရမွတ္ကို တစ္ခ်ိန္လံုး လိုက္စပ္စုေနတတ္တယ္။ စာအေတာ္ဆံုးက နန္းတင္တင္သိန္း၊ စာပဲ စိတ္၀င္စားၿပီး ေအးေအးေနေလ့ရွိတယ္။ မိန္းကေလးဆိုေပမယ့္ တစ္ခါမွ မိတ္ကပ္လိမ္းတာ မေတြ႕ဖူးဘူး။ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္မယ့္ရုပ္လို႔ အားလံုးက ထင္ေၾကးေပးထားၾကတယ္။

အေကာင္အေသးဆံုးနဲ႔ အမဲဆံုးက နန္းေဆြေဆြလင္း၊ အတန္းမွာ ကေလးလို႔ အေခၚခံရသူ။ အမႀကီးလို႔ အေခၚခံရသူက နန္းခ်ိဳခ်ိဳ၊ ဆယ္တန္းက်နဲ႔ အသက္အႀကီးဆံုး။

ေက်ာင္းသစ္၊ အတန္းသစ္၊ သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြနဲ႔မို႔ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ကာလေပါ့…။

အဲဒီတုန္းက စက္ဘီးေခတ္မို႔ အားလံုးက စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ရယ္။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္လာလာ စက္ဘီးနဲ႔ အုပ္စုလိုက္ ေပ်ာ္စရာႀကီး။

ပထမဆံုး ဇာတ္လမ္းစတဲ့သူက ခြန္သစ္လြင္နဲ႔ မိမိုး…။ စာကူးခ်ဖို႔ စာအုပ္ေတြ ငွါးၾကရင္းက ရည္းစားစာပါ အပိုထည့္ေပးၾကသတဲ့ေလ…။

အေခ်ာဆံုး အခ်င္းခ်င္းမို႔ အားလံုးက သေဘာတူပါတယ္ေပါ့…။ ဆရာမေတြ မသိေအာင္ အားလံုးက ၀ိုင္းဖံုးဖိေပးၾကပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရႈပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့သူက အူေၾကာင္ၾကား ခြန္ဆန္းေအာင္။ မိမိုးကို ရည္းစားစာ ေပးသတဲ့။

ျပသာနာကို မနည္း ရွင္းလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုေႂကြသြားသလဲ မသိဘူးတဲ့။ ခြန္သစ္လြင္ကို မနည္း ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။ အားလံုးက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ပထမအစမ္းအၿပီး ႏွစ္၀က္ေလာက္မွာ ႏိုင္ေက်ာ္နဲ႔ ခ်စ္ထူးက အိမ္တစ္လံုး အတူငွါးေနၾကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြ ဘိခ်္(ေဂဟာ)ေလး တစ္ခုရခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို သူတို႔အိမ္မွာ စုၿပံဳေနေတာ့တယ္။

အဲဒီတုန္းက သာမညေတာင္ နာမည္ႀကီးစေပါ့…။ သာမညဆရာေတာ္ဘုရား ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးေၾကာင္း ေက်ာ္ၾကားစ အခ်ိန္။

စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားကို သြားဖူးခဲ့ၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ သိဒိၶတင္ခဲ့ရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္အလီလီ..။

ဒုတိယအစမ္းစာေမးပြဲ ေျဖခါနီးတစ္ရက္မွာ ၀မ္းနည္းစရာအေၾကာင္းက ဖန္လာခဲ့တယ္။ ႏိုင္ေက်ာ့္အေဖဆံုးသြားတဲ့ သတင္းကို ၾကားခဲ့ရတယ္။ သူက အေ၀းကေန ေက်ာင္းလာတက္ရတာ။ သူ႔အေဖ အသုဘကိစၥျပန္သြားၿပီးေတာ့ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။

အားလံုးကလည္း သူ႔အတြက္ စိတ္ပူတာေပါ့။ သူ႔ရြာအထိ လိုက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ အစ္ကိုႀကီးအဖရာဆိုၿပီး သူက စြန္႔စားခန္း လုပ္ေတာ့မလို႔။ အားလံုးက သူတစ္ခြန္းငါတစ္မ်ိဳး ေခ်ာ့ယူရတယ္။ သူ႔အေမကလည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိေနေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ျဖစ္သြားတယ္။

မေမ့ႏိုင္စရာက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ခဲ့ၾကတုန္းကေပါ့။

တူးတူးက မြတ္ဆလင္ျဖစ္ေနေတာ့ အစားအေသာက္ကို သူ႔ကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ၾကတယ္။ အားလံုး စားရေအာင္ေပါ့။ ေနရာကိုေတာ့ ရြာအေရွ႕က လြမ္းညေတာင္ေျခ ေတာစပ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။

စားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီးေတာ့ မဲစနစ္နဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ပံု တင္ဆက္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ဘာကို သရုပ္ေဖာ္ရမလဲဆိုတာ မဲမွာ ေရးထားတယ္။ ႏႈိက္မိသူက ေခါင္းစဥ္အတိုင္း သရုပ္ေဆာင္ေပါ့။

အဲဒီ ေပ်ာ္ပြဲခရီးက ေက်ာင္းမွာ နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ေနာက္မွ ၀ိဇၹာခန္းက လူေတြလည္း လိုက္တုပါေလေရာ။

ကိုးတန္းက ေက်ာင္းစစ္ဆိုေတာ့ တန္းလံုးကၽြတ္ ေအာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဆယ္တန္းႏွစ္မွာေတာ့ စာေမးပြဲက်လူေဟာင္းေရာ၊ တစ္ျခားက ေျပင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါေတာ့ သိပၸံခန္းမွာ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဆယ့္ႏွစ္ေယာက္က အရင္ကလိုပဲ ခိုင္မာေနဆဲေပါ့။

ႏွစ္၀က္ေလာက္မွာ သစ္လြင္နဲ႔ မိမိုးတို႔ဇာတ္လမ္း ေၾကကြဲစြာ အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္။ လူေခ်ာႀကီးသစ္လြင္က အသစ္ေတြ႕သြားလို႔ပါပဲ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အကန္႔အသတ္မရွိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ဖန္လာခဲ့တယ္။

ဒီမွာတင္ သူငယ္ခ်င္းဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေတြလည္း တစ္ပြဲတစ္ျပားစီ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က မေလး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ထိုင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕က နယ္စပ္မွာ…။

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ လူမစံုေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕က စီးပြါးေရးဘက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အိမ္ေထာင္က်နဲ႔..။

ကံၾကမၼာဖန္လာေတာ့လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္မက္ေတြ မိုးလင္းေတာ့ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အိပ္မက္အတိုင္းပါပဲ။

အစိမ္းအျဖဴ၀တ္စံုေလးနဲ႔ ေက်ာင္းသြားေတြကို ျမင္ေတာ့ တမ္းတမိတယ္ ငယ္ဘ၀ပါ။ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ အမွတ္တရ ေရးပါေတာ့မယ္။

အပ်ိဳႀကီးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေၾကးေပးၾကတဲ့ နန္းတင္တင္သိန္းက အေစာႀကီး အိမ္ေထာင္က်လို႔။

ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းအေျပာေကာင္းတဲ့ ေစာထိန္၀င္းလည္း အခုေတာ့ မိသားစုနဲ႔ လယ္ေတာထဲမွာ။ မိန္းကေလးေတြကို ရည္းစားစာ လိုက္ေပးတတ္တဲ့ ခြန္ဆန္းေအာင္က အခုထိ လူပ်ိဳႀကီး။

ဆရာ၀န္မျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိမိုးက အခုေတာ့ မေလးမွာလိုလို…။ အမႀကီး နန္းခ်ိဳခ်ိဳက အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးနဲ႔။

ခရီးေ၀းကို မသြားဖူးေသးတဲ့ ခမ္းကီးကေတာ့ အခုေတာ့ ဟိုး… အေ၀းမွာ။

စာကလည္းရွည္ေနၿပီ.. မိုးကလည္း အခုထိ မတိတ္ေသးပါလား…။

အင္း.. မိုးရြာတိုင္းသာ လြမ္းေနရရင္ေတာ့….။



ခမ္းကီး