အေရာင္မျခယ္ခဲ့ရေသာ ပန္းခ်ီကား (အပိုင္း-၂)

ခမ္းကီးရဲ႕အိမ္ေလးထဲ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ၀င္ေရာက္အားေပး၊ ဖတ္ရႈခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ( အေရာင္မျခယ္ခဲ့ရေသာ ပန္းခ်ီကား )ကို အဆံုးထိ ေရးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ (^__^)

ကိုယ့္ဧည့္သည္ကို မေလးစားရာေရာက္တယ္လို႔ ေနာင္တရမိလို႔ပါ။ (အဟီး.. ^__^ )

ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကိုလည္း မေလးစားရာ ေရာက္မွာေပါ့ေနာ.. ^___^

ၿပီးေတာ့ (ဒုတိယမိ) ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ကတိအေၾကာင္း ေရးတတ္သမွ် ေဖၚၾကဴးခ်င္တာရယ္..

ၿပီးေတာ့ (တတိယမိ) ^__^ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ အစအဆံုးေရးတတ္သြားေအာင္ေပါ့.. (အဟဲ.. စကားေတာင္ ပီေအာင္ မေျပာတတ္တဲ့သူက) ^__^

အားနာပါးနာစြာနဲ႔ ေမးခြင့္ရွိရင္ တစ္ခုေလာက္ ခမ္းကီးေမးခ်င္တယ္။ ^__^ အားလံုးပဲေနာ္။

ႏွလံုးသားနဲ႔ရင္း၊ ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး ကတိေပးဖူးၾကပါသလား….လို႔ပါ။


ေပးဖူးခဲ့ရင္ ကတိတည္ခဲ့ပါသလား…။ ကတိပ်က္ခဲ့ပါသလား…။ ဘယ္လို… ဘယ္လိုေပါ့။ (အဟီး.. အားနာလိုက္တာ) ^__^

ခမ္းကီးျဖင့္ဗ်ာ… ထမင္းကို ကုန္ေအာင္စား၊ စကားကို အကုန္မေျပာနဲ႔၊ ကတိကို လြယ္လြယ္မေပးပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္စာရြက္ေလးကို ေခါင္းရင္းဘက္မွာ ကပ္ထားလွ်က္ေနကို သတိလစ္ၿပီး (အမွန္က ႏွလံုးသားအရည္ေပ်ာ္ၿပီး) ကတိေပးခဲ့မိတယ္။ (ေနာင္တရမွ လိုက္တမ္းတတာ) ^__^

ခမ္းကီးႏွလံုးသားကပဲ ႏုနယ္လြန္းလွတယ္ဗ်ာ။ (အဟဲ.. ျပဇာတ္မင္းသားေလသံနဲ႔)

မပန္သာပဲ ပန္းလွလွျမင္တိုင္း ႏွေျမွာတတ္တဲ့ အက်င့္က မမိုက္ပါဘူး။ ေႏြေလရူးမွာ လြင့္ပါေနတဲ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ျမင္တိုင္း လြမ္းစိတ္ေပၚလာတတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း ညံ့ဖ်င္းလြန္းပါတယ္ေနာ…။ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ မႈန္ေ၀ေ၀ေတာင္ေတာင္ရႈခင္း ျမင္ရင္လည္း အိမ္ကို သတိရတတ္တဲ့စိတ္က ပိုသာဆိုးေသး…။ ^__^

တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ ေ၀းေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ ဘ၀အတိမ္းအေစာင္းမရွိဖို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ထိန္းသိမ္းေနရတဲ့ အခ်ိန္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေ၀းကြာၿပီး တသသလြမ္းေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သာယာၾကည့္ႏူးမႈ ေရၾကည္တစ္စက္မွ်ကို တမ္းတမိၾကမွာပါေနာ…. ^__^

ခမ္းကီးက သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး ေတာင့္တတတ္ခဲ့လို႔လား မဆိုႏိုင္။

ၾကည့္ပါဦး.. သူမဆိုတဲ့ အဆက္ေဟာင္းဆီက ဖုန္းသံၾကားၿပီး (ႏွလံုးသား အရည္ေပ်ာ္ၿပီး) လြယ္လြယ္ေလးကို ကတိေပးလိုက္မိတာေလ…..။ (ညံ့တာကို ႂကြားျပရဲေသးတယ္ေနာ)

ငါဟ ေယာက်္ားဆိုတဲ့ ဘ၀င္ျမင့္လိုက္မိလို႔လား မဆိုႏိုင္ (ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိခဲ့တယ္) ကိုယ့္ကို အဆက္ျဖတ္လိုက္တဲ့ မိန္းကေလးက ကိုယ့္ကို ျပန္ၿပီး ေအာက္ႀကိဳ႕တယ္ ဆိုေတာ့လည္း… ^__^

( အမွန္က ေစ်းကိုင္လိုက္ေသးတယ္။ သူမကို တစ္ညေလာက္စဥ္းစားပါရေစ၊ ေနာက္ေန႔ ဖုန္းျပန္ဆက္လာပါ၊ ျပန္ျဖစ္၊ မျပန္ျဖစ္ဆိုတာ ေျပာမယ္ေပါ့။ အူျမဴး၊ အူလွိမ့္မတတ္ တစ္ညလံုး စဥ္းစားခဲ့တယ္။ ခမ္းကီးတို႔မ်ားေနာ္ စန္းပြင့္ေနလိုက္တာ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ အဟီး.. တစ္ကယ္ပါ။) ^__^

ဇြတ္အတင္းႀကီး လိုက္ႂကြားေနလိုက္တာ၊ သူမဆိုတဲ့ မင္းသမီးကိုေတာင္ မိတ္မဆက္ရေသးဘူး။ (အဟီး.. )

သူမဆိုတာက ခမ္းကီးတို႔ရြာနဲ႔ ဆယ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ပိုၿပီးေတာက်တဲ့ရြာက (အဟဲ.. ႏွိမ္တာ) တစ္ရြာသူေလးေပါ့။ သူမရြာမွာဆို ကြမ္းေတာင္ကိုင္အဆင့္ေပါ့။ ရြာမွက္ႏွာဖံုးေလးေပါ့..။ (စေလာင္းဖံုးလိုေတာ့ မျမင္ေယာင္ၾကပါနဲ႔ဦး.. အဟီး)

ခမ္းကီးမ်က္လံုးက လွတာကိုမွ သေဘာက်တတ္တဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးေလ.. (^__^) ။ ဒါေၾကာင့္ ရြာအမ်ားႀကီးကိုေက်ာ္ၿပီး သြားေတြ႕တတ္တာ…။ (အမွန္က ခမ္းကီးတို႔ရြာမွာ ေက်ာင္းလာတက္ဖူးတာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူမကို သိႏိုင္တာေပါ့ေနာ..။ )

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပန္းကို မခ်ဴစြမ္းလို႔ လမ္းေဘးကပန္းကို ခ်ဴလိုက္ရတာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမဆိုတဲ့ သူမကလည္း မာနအျပည့္နဲ႔ပါ။ လိမၼာေရးျခားရွိတယ္၊ မိန္းမပီသတယ္.. စတဲ့…စတဲ့ ေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ပါ။ (အဟီး… ဒါေၾကာင့္ ခမ္းကီး ထည့္စဥ္းစားတာေပါ့ေနာ.. ^___^ )

သူမဖုန္းဆက္ဖို႔အေရးက ခမ္းကီးတို႔ရြာအထိ လာခဲ့ရတာေလ..။ အိေၿႏၵရွင္ ခမ္းကီးတို႔ လုပ္ခ်လိုက္တာ တစ္ညတာေတာင္ အိပ္ေစာင့္လိုက္ရတယ္..။ (အဟီး… )

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သူမဆီက ဖုန္းလာခဲ့ပါတယ္။ ခမ္းကီး ျပန္လာျဖစ္၊ မျဖစ္ သူမအျပတ္ေမးခဲ့တယ္။ သူမ စြန္႔စားသမွ်ဟာ ခမ္းကီးအတြက္ ေနာက္ဆံုးပဲ….တဲ့။ (ခမ္းကီးဗ်ာ.. အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔… ) သူမ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုၿပီး ေမးလိုက္မိတယ္။ သိခ်င္ရင္ ျပန္လာခဲ့… တဲ့။ အျပတ္ပဲ။ (အမွန္က ခမ္းကီးဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတာပါ။ အိပ္မက္လိုလို၊ ဘာလိုလိုမို႔ေလေနာ… ^__^ )

သူမရဲ႕ေနာက္ဆံုးစကားက ခမ္းကီးရင္ကို တည့္တည့္မွန္ၿပီး ေႂကြေစခဲ့ပါတယ္…။

သူမကို မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ရင္ တစ္ခုေတာ့ ကတိေပးခဲ့ပါ….. တဲ့။ သူမ ဖုန္းဆက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း လံုး၀.. လံုး၀… ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာဖို႔…. တဲ့ဗ်ာ။ !_!

ကဲ…. ဘယ္လိုလုပ္မလဲ… စာဖတ္သူသာ ခမ္းကီးဆို ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ….။ (အဟီး… ကိုယ့္ျပသာနာကို သူမ်ားျပသာနာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကည့္တာေနာ္.. ^__^ )

( ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမအေၾကာင္းကို ခမ္းကီး စံုးစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ သူမအိမ္ကလူႀကီးေတြ သူမကို အိမ္ေထာင္ခ်ဖို႔ ဇြတ္အတင္း စီစဥ္ခဲ့လို႔ပါတဲ့ဗ်ာ…။ တစ္ကယ္ဆိုလည္း သူမလူႀကီးေတြ အိမ္ေထာင္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားေနတာ ၾကားေန၊သိေနခဲ့ပါတယ္။ သူမ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ ရည္းစားရွိလို႔လား ေမးေတာ့လည္း မရွိဘူးတဲ့။ ဒါဆို မိဘသေဘာတူတဲ့လူနဲ႔ ယူပါဆိုလည္း မယူႏိုင္ဘူး..တဲ့။ သူမမိဘေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုေျပာသလဲဆို ေယာက်္ားစိတ္ေပါက္လို႔ ေနမွာေပါ့…တဲ့။ အဟီး….. ) ( အလာကားရလို႔ ေဖါက္သည္ခ်ေနတာေနာ…. ^___^ )

အမွန္က အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ ခမ္းကီးရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်ိန္ေတြပါ။ ( ေႏွာင္မွ သိခဲ့တယ္)

မတိက်၊ မေသခ်ာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ (ဘယ္သူ႔မွ တိုင္ပင္ေဖၚမရွိ၊ သူေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ကလည္း တစ္ဖြားဖြား၊ ေယာက်္ားမာနကလည္း ခပ္ေပၚေပၚ)နဲ႔ တေပါင္းလ ပအို၀္းအမ်ိုးသားေန႔ပြဲေတာ္ က်ရင္ ျပန္လာမယ္ဆိုၿပီး ကတိေပးလိုက္ပါေလေရာ……..

ခမ္းကီးတို႔မ်ား ဘယ္ေလာက္ထိ ေစ်းကိုင္ခဲ့သလဲဆို.. အျမန္ဆံုး ျပန္လာပါဆိုတာကို ေနာက္သံုးလေက်ာ္မွ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ (အဟီး… ေတာ္ေတာ္ အားကိုးထိုက္တယ္ေနာ္ ^___^ )

ဒါေပမယ့္ သူေလးဆိုတဲ့ သူေလးကို ခမ္းကီးသတိရေနဆဲပါ…. ( အျမင္ကတ္စရာ အေၾကာင္းမ်ား )

ဒါေပမယ့္ (ဒုတိယမိ) သူေလးနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ သံသယအရံႈးစိတ္က ႀကီးမွားခဲ့တယ္။ သူေလးအသံကိုေတာ့ ခမ္းကီး ၾကည္ႏူးခဲ့တယ္။ ရည္းစားဥပေဒအရ ေျပာရရင္ တရား၀င္ရည္းစားမွ မဟုတ္ေသးတာပဲေလ.. (အဟီး… မိန္းကေလးမ်ား ရင္နာစရာ)

အမွန္က ခမ္းကီးအတြက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သင့္လည္း ျဖစ္သင့္ပါတယ္ေနာ..။ ( ကိုယ္ဘက္ကိုယ္ယက္ေသာလိပ္ ) သူေလးေရာ၊ သူမပါ ခမ္းကီးကို တိက်ေသာအေျဖ မေပးခဲ့ၾကဘူးေလ…။ ခမ္းကီးကလည္း တိတိက်က် ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး…။ (ျပသာနာ အစစ္)

အားလံုးကလည္း နာက်င္ေအာင္လုပ္တတ္တဲ့ သူေတြ..။ တစ္ေယာက္က မတူမတန္ဆိုေသာ ဘ၀အေျခအေနနဲ႔ ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္စြမ္းသူ၊ တစ္ေယာက္ကလည္း နားမလည္တတ္စြာျဖင့္ နာက်င္ေစဖဲ့ဖူးသူေလ….။ (အမယ္.. ခမ္းကီးတို႔ အခ်က္ ပိုင္ခ်ိန္ဆိုေတာ့… အဟီး…) ^__^

အဟမ္း…. အဟမ္း…

သို႔ေလာ.. သို႔ေလာ ဆိုတဲ့ . ခမ္းကီးရဲ႕ ဇေ၀ဇ၀ါျခင္းက ဒီပို႔စ္ေလးရဲ႕ အသိက ေသာ့ခ်က္ေပါ့..။ (အဟဲ.. ဘယ္စာေရးဆရာရဲ႕ စတိုင္လ္လည္းေတာ့ မသိေတာ့ဘူး…. ^___^ )

တစ္ေယာက္က အႏွစ္ႏွစ္အလလက တိတ္တစ္ခိုးခ်စ္ခဲ့ရသူ…။ တစ္ေယာက္က သနား၍ ခ်စ္ေနရသူ ( ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မႏိုင္ခဲ့တာ၊ ကိုယ့္အျပစ္ ကိုယ္မျမင္တတ္တာကို) အတြက္ ခမ္းကီး အေတာ့္ကို ေခါင္းခဲခဲ့ပါတယ္။ ( ႏုနယ္လွေသာ ေယာက်္ားတို႔၏ ႏွလံုးသား အစစ္အမွန္ ^__^ )

တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီရဲ႕ လြမ္းေမာဖြယ္တစ္ရက္မွာ ခမ္းကီး ရြာျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ (အဟဲ.. အခ်ိဳးမေျပပံုက)

ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာတယ္ဆိုေတာ့ ခမ္းကီး ရုပ္ရည္က သန္႔ျပန္႔ေနတာေပါ့။( အဟီး… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ upgrade လုပ္လိုက္တာ ^___^ )

ဟယ္.. ခမ္းကီးက လြင္မိုးလိုပဲေနာ္… ။ ဟဲ့.. ေ၀ဠဳေက်ာ္နဲ႔ တူတာဟ.. ။ အဟဲ.. ရြာက ကေလးေတြကေလ…။ (အဟီး.. ေတာဓေလ့အတိုင္း ခရီးေ၀းက ျပန္လာတဲ့လူေတြဆီ မုန္႔စားရဖို႔ ၀ိုင္းအံုတတ္တဲ့ ထံုးစံအတိုင္း)

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခမ္းကီးက မင္းသားေပါ့….။ ^___^

ကိုယ့္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ဒီလို… ဒီလို.. သူမ်ားေတြၾကား ခမ္းကီးတို႔ အရင္ကလို မ်က္ႏွာမငယ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေပါ့ေနာ္…။ ^__^

ရြာျပန္ေရာက္တဲ့ ညေနမွာပဲ ခမ္းကီးရဲ႕အေမက သူေလးရဲ႕အိမ္သြားလည္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနေလရဲ႕။ သူမ်ားအိမ္ကဖုန္းကို အားကိုးအားထားျပဳလာခဲ့တာ မဟုတ္လား..။ ေက်းဇူးတင္ဖို႔၊ လက္ေဆာင္ေလးဘာေလးပါရင္ စသျဖင့္ေပါ့ ….။ (^___^)

( အဟီး.. လိပ္အေတြးနဲ႔ ေျပာရင္ လူေမြးေျပာင္လာၿပီဆိုတာ ႂကြားျပဖို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူေလးရဲ႕ မိဘဆီ ကိုယ္ေရာင္ျပဖို႔ေပါ့… ^__^ )

သူေလးဆီ ေရာက္သြားေတာ့မွ ခမ္းကီး ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ခံစားရေတာ့တယ္။ သူေလးေလ.. သူေလး..။ အရင္ကထက္ ေခ်ာေမာတည္ၿငိမ္လိုက္ပံုမ်ား….။ စာဖြဲ႕လို႔ မမွီ ႏီုင္ေအာင္ လွေနလိုက္တာဗ်ာ…။ အရင္က ခ်စ္စရာအလွနဲ႔ လွေနတာ။ အခုမွ ႏွစ္သက္မက္ေမာဖြယ္ အလွနဲ႔ လွရက္လိုက္တာဗ်ာ..။ ( ခမ္းကီး အမွန္တစ္ကယ္ ၀န္ခံပါတယ္။ သူေလးအလွကို ခမ္းကီး ႏွစ္သက္မိတာပါ)

ၿပီးေတာ့.. ၿပီးေတာ့.. အရင္ကနဲ႔ မတူေတာ့ေသာ အၾကည့္ေတြ။ ( ခ်စ္သူရဲ႕အၾကည့္၊ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အၾကည့္နဲ႔ေပါ့။ အမွန္တစ္ကယ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခမ္းကီး ယံုၾကည္လွ်က္)

(ရည္းစားဥအပေဒအရ တရား၀င္ရည္းစား၊ အေျဖေပး ေခါင္းညိတ္ၿပီးသား ခ်စ္သူျဖစ္ေနခဲ့ရင္)

(သူမဆိုေသာ သူမအား ကတိမေပးထားမိခဲ့လွ်င္)

(အခုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ အတိတ္မ်ားစြာအား တမ္းတရင္း…..)

ခမ္းကီး မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့ေသာ သူေလးရဲ႕ ႀကိဳဆိုျခင္းကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ (အကယ္၍သာ ဘ၀သည္ edit လုပ္၍ ရခဲ့လွ်င္ ခမ္းကီးတစ္ေယာက္ ထိုေန႔ထိုရက္မ်ားကိုသာ edit ၿပီး save ၍ သိမ္းထားခ်င္ပါေတာ့သည္) ^___^

ၿပီးေတာ့.. သူေလးရဲ႕ မိဘေတြ။ ခမ္းကီးအေပၚ ေႏြးေထြးလွတာ သံသယ မရွိစရာ။ ခမ္းကီးရဲ႕မိဘေရာ၊ သူေလးရဲ႕မိဘပါ ေရႊလမ္းေငြလမ္းခင္း၍ ေရႊခမည္းခမက္၊ ေငြခမည္းခမက္ေတာ္ၾကမည္ဟု စိတ္ကူးေနၾကမယ္ဆိုတာ ခမ္းကီး ယံုၾကည္ပါတယ္။ (အမွန္တစ္ကယ္လည္း သူတို႔ေတြ စဥ္းစားေနၾကမည္ဟု ယံုၾကည္လွ်က္)

ခမ္းကီးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရြာကလူေတြလည္း သူေလးနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီလို႔ ထင္ေနၾကေလရဲ႕…။

ဒါေပမယ့္… ဒါေပမယ့္.. ေနာက္ေန႔မွာ သူမဆိုေသာ သူမဆီ ခမ္းကီးသြားခဲ့တယ္။ ခမ္းကီးရဲ႕ ေပးထားတဲ့ကတိ မတည္ခဲ့ရင္.. ဆိုတာကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူမလို မာနႀကီးတဲ့ မိန္းကေလးက ခမ္းကီးကို ျပဴငွါစြာ ႀကိဳဆိုျပဳစုေနတာ သူမမိဘေရာ၊ သူမအသိုင္းအ၀ိုင္းပါ တစ္အံ့တစ္ၾသရွိပံုရတယ္။ ( အမွန္လည္း သူတို႔ အံ့ၾသၾကပါတယ္။ မင္းသားခမ္းကီး လာလည္တယ္ဆိုေတာ့ေလ… အဟီး… ^___^ )

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ျပသာနာမဟုတ္ေလာက္တဲ့ ျပသာနာက ျပသာနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။

ခမ္းကီးကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက မေစာင့္ႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး အရင္ျပန္ႏွင့္တယ္။ ညေနမွ ျပန္လာႀကိဳမယ္ဆိုၿပီး သြားလိုက္တာ ညေနအထိ ေပၚမလာခဲ့ဘူး။

အဲဒီမွာတင္… ညအိပ္လိုက္ပါေလေရာ….။ ( အမွန္ေတာ့ သူမကို သနားတာလည္းပါခဲ့တယ္။ ၿပံဳးေပ်ာ္စရွိတဲ့ သူမမ်က္ႏွာ ခမ္းကီးျပန္မယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မ်က္ညိူးပါေလေရာ..။ သိသာစြာျဖင့္)

အဲဒီညမွာ သူမရဲ႕အျဖစ္အပ်က္စံုကို ေျပာျပေတာ့တယ္။ သူမကို အခုေနာက္ဆံုးေပးစားမယ့္လူကို မရအရ သူမိဘေတြ ေပးစားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူမမွာ ရည္းစားရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့မိေၾကာင္း၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မေျပာရေၾကာင္း၊ ခမ္းကီး အမွန္တစ္ကယ္ ျပန္မလာမွာစိုးလို႔ မေျပာခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခုလို ခမ္းကီးေရာက္လာေတာ့ သူမမိဘေတြ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း…..တဲ့။ !_!

တရား၀င္ရည္းစား မဟုတ္တဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို သူမရည္းစားပါလို႔ မေျပာသာတဲ့ မိန္းကေလးရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ခမ္းကီး ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ (^__^) (မိန္းမသားေတြရဲ႕ ဒုကၡ… )

(သာယာၾကည္ႏူးျခင္းကို ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ခမ္းကီးတစ္ေယာက္ တေပါင္းလေရာင္ေဖြးေဖြး၊ ေႏြေလညွင္း ေသြးတဲ့ ထိုတစ္ညမွာ သူမရဲ႕ ညိွဳ႕ယူျခင္းမွာ မိန္းေမာေနပါေတာ့တယ္)။ !__!

ကဲ…… ဘယ္နဲ႔ရွိစ…..။ (^__^)

အဟီး…. အခုေလာက္ဆို ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို သိေရာေပါ့ေနာ…. ။ ^___^

ဒါေပမယ့္ ခပ္နာနာ ဇာတ္၀င္ခန္းေတာ့ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ (အမွတ္တရေပါ့ေနာ္)

သူမကို ခမ္းကီးမိဘေတြနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားစြာျဖင့္ တင္ေတာင္းေစခဲ့ံပါတယ္။ ( ေနာက္ဆံုး ဂုဏ္သိကၡာေပါ့.. ^__^ )

ခမ္းကီးမိဘေတြ တစ္အံ့တစ္ၾသ ျဖစ္ပံုကို မဖြဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ !__!

အနာဆံုး ဇာတ္ကြက္ကို အားမနာပါးမနာ ေျပာျပရရင္……။

သူေလး(အခ်စ္ရဆံုးေသာသူ)ဆီ ခမ္းကီးကိုယ္တိုင္ မဂၤလာဖိတ္စာ သြားပို႔ခဲ့ပါတယ္။ @_@ - !__!

(ဒီအခန္းကို romance ဆန္ဆန္ ေရးဖြဲ႕ ႏိုင္ခဲ့ပါက ေဖါက္သည္ခ်ေရးျပပါဦးမည္.. ^__^ )

( တုန္ရီေသာလက္၊ နီေစြေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ သူေလး.. ခမ္းကီးရဲ႕ဖိတ္စာကို ဖြင့္ဖတ္ခဲ့တာ ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္အျဖစ္ ႏွလံုးသားထဲ save ထားခဲ့ပါတယ္.. )

** ၾကင္သူႏွစ္ဦး..
ႏွလံုးသားစကၠဴေပၚတြင္
အခ်စ္ပံုၾကမ္းေရးဆြဲခဲ့ဖူးပါသည္။
သို႔ေသာ္..
ၾကင္သူတို႔သည္
ေဆးေရာင္စံု မျခယ္ေလပဲ
ပန္းခ်ီမမည္ေသာ
အခ်စ္ပံုၾကမ္းအား
အေ၀းသို႔လြင့္ပစ္ လိုက္သည္။ **


ေလးစားစြာျဖင့္

ခမ္းကီး
၆၊ဇြႏ္၊၂၀၀၉

A Chit So The Mhar(Bonus) - Yadanar Oo-Chaw Su Khin-Sone Thin Par-Shin Phone