မွန္ကန္ေသာ ဂုဏ္သိကၡာ(မွားယြင္းေသာဘ၀) -အပိုင္း(၁)

တို႔က အရွက္နဲ႔လူလုပ္တာ၊ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းတယ္ေဟ့.. လို႔ ကိုယ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မၾကာခဏ ၾကားဖူးၾကမွာပါ..။

သူခိုးကလည္း သူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ သူပဲ။ ဓါးျမကလည္း သူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ သူပါပဲ။ လက္ပူးလက္ၾကပ္ သက္ေသမျပႏိုင္ရင္ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ခ်ႏိုင္ရိုးလား….။

ေလာကႀကီးမွာ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတဲ့ အေရခြံကို ၿခံဳၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါေနာ….။

သူလိုကိုယ္လို သမၼာအာဇီ၀ကို မထိန္းႏိုင္ပဲ အသမၼာအာဇီ၀ ျဖစ္သြားရင္ ေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕ဖို႔က အဆန္း မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး…။

တစ္ခါတစ္ေလ သမၼာအာဇီ၀ဆိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ မဟုတ္ပဲ….၊ ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ခဲ့သူကို ျမင္ဖူးၾကရဲ႕လား…။

အဲဒီလူကို ျမင္ဖူးခဲ့ရင္ ဘယ္လို ေ၀ဖန္မလဲ၊ ကဲ့ရဲ႕မလဲ….။


ေလာကႀကီးမွာ မသိႏိုင္တဲ့ အရာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ကိုယ္အေၾကာင္းမွ်သာကိုပဲ အကုန္သိခဲ့ပါရဲ႕လား မဆုိႏိုင္…။ ကိုယ္အေၾကာင္းကိုယ္သိပါလွ်က္ မသိသလို ေနလိုက္ရေသာ၊ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သိေနတာကို မသိသလို ဟန္ေဆာင္ေနရသူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေလ့လာ (စပ္စု) ၾကည့္ရေအာင္….။

. . .

ခြန္ထြန္းေဖက က်ေနာ့္ရဲ႕ ငယ္ေပါင္းပါ။ အသားျဖဴတဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြထဲ သူကထူးျခားၿပီး မဲေနလို႔ က်ီးကန္းဆိုၿပီး ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြ ေခၚၾကေသးတယ္။ က်ေနာ္က က်ီးကန္းလို႔ ေခၚပါမ်ားေတာ့ သူ႔နာမည္အရင္း ခြန္ထြန္းေဖဆိုတာေတာင္ ေမ့ေတ့ေတ့ရယ္။

က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔အေမကို စူးစမ္းလိုစိတ္နဲ႔ ေမးဖူးပါတယ္။ အေမကျဖဴ၊ အေဖကလည္း အမဲႀကီး မဟုတ္ပဲ ဘာလို႔ က်ီးကန္းက သူ႔ေမာင္ႏွမေတြထက္ မဲေနရသလဲေပါ့…။

သူ႔အေမ ေဒၚနန္းမူက က်ီးကန္းအေဖဘက္က အဖိုးဖက္လိုက္လို႔ မဲတာလို႔ ေျဖဖူးတယ္။ အင္း.. ဟုတ္သားပဲ၊ သူ႔အဖိုးေမာင္တုတ္က အသားမဲတာပဲေလဆိုၿပီး ေစာဒက မတက္ေတာ့ပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ေဒၚနန္းမူက မိန္းမေခ်ာႀကီး၊ သူ႔အေဖ ဦးမိုးသီးကလည္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ လယ္သမားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိထားၾကတာပါတယ္။

ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို က်ီးကန္းတို႔ အိမ္မွာ ကေလးေတြ ၿပံဳေလ့ရွိတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ရြာစြန္က်က် ၿခံ၀င္းထဲမွာ အရိပ္ေကာင္းၿပီး တက္ရလြယ္တဲ့ အပင္ႀကီးေတြရွိတယ္။ အေဆာ့သန္တဲ့ က်ေနာ္တို႔လို ကေလးေတြအႀကိဳက္ေပါ့…။

ၿပီးေတာ့ ေတာအုပ္နဲ႔လည္းနီး၊ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေရရွိတဲ့ ေျမာင္းျပတ္ႀကီးနဲ႔လည္းနီးေတာ့ ကေလးေတြအႀကိဳက္ေပါ့..။ ေတာထဲက ရလာတဲ့ ငွက္ေတြ၊ ရွဥ့္ေတြ၊ ဖားငါးေတြအဆံုး က်ီးကန္းတို႔ၿခံထဲ အပင္ႀကီးေအာက္မွာ တစ္ေပ်ာ္တစ္ပါး ကင္စား၊ ခ်က္စားေလ့ ရွိၾကတာကိုး…။ လူႀကီးေတြ ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း လြန္တဲ့ ေနရာမွန္ေလးေပါ့…။ ေလာက္စာလံုးအတြက္လည္း ေျမာင္းျပတ္ထဲက ေျမႏူးတူးဖို႔က အဆင္သင့္ရယ္…။

အားနာပါးနာစြာျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေသးတဲ့ အရာကို ေရးျပခ်င္ေသးတယ္..။ ( ^__^ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟာသမပါတဲ့ ပို႔စ္ေလး ေရးမယ္ဆိုကာမွ)

ဒီလိုဗ်….။ က်ေနာ္ မွတ္မိေသးတဲ့အထိ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရြာမွာ အိမ္သာသံုးတဲ့ အေလ့ မရွိေသးဘူး..။ (အားနာပါရဲ႕.. ^__^ )

အေလးအပင္ ကိစၥဆို ရြာနားက ေတာစပ္ကို ေျပးသြားရတာ…။ ဒါေၾကာင့္ ေတာသြားတယ္လို႔ ေခၚေလသလား မဆိုႏိုင္။ အေပါ့အပါး ကိစၥကိုေတာ့ နီးရာခ်ံဳကြယ္တဲ့ ေနရာမွာေပါ့ေနာ္။ ေတြ႕ဖူး၊ ျမင္ဖူးလိမ့္မွာပါေနာ္…..။

က်ေနာ္တို႔ သံုးတန္းေျဖၿပီးတဲ့ ေႏြရာသီတစ္ရက္မွာ ထင္တယ္။ ငွက္ပစ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စု ေတာစပ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ငွက္ေခ်ာင္းဖို႔ လူခြဲရတာေပါ့။ ေတာနက္အထိလည္း မသြားရဲၾကပါဘူး။ ခိုးၿပီး လစ္လာတာဆိုေတာ့ လူႀကီးေတြ စိတ္ပူမွာ စိုးရိမ္မွာလည္း ပါတာေပါ့..။

လူစုခြဲၿပီး သိပ္မၾကာဘူး..။ ခပ္အုပ္အုပ္ရွိတဲ့ အပင္ေအာက္မွာ ငွက္ေခ်ာင္းဖို႔ က်ေနာ္ပုန္းေနလိုက္တယ္။ အပင္ငယ္ေတြၾကားမွာ မုဆိုးလိုလို၊ ဘာလိုလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရြာသားေတြ စြန္႔ထားတဲ့ မႈိင္းဗံုးအနဲ႔ကို ေတာ္ေတာ္ သည္းခံရတာေပါ့…။ ^___^

ငွက္တစ္ေကာင္မွ လာလို႔ေတာင္ မနားေသးဘူး…။ တစ္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ရွိေနတုန္း က်ီးကန္းတို႔အေမ ေတာစြန္႔ဖို႔ ေရာက္လာပါေလေရ…..။ ေဒၚနန္းမူ ရွက္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ (ေခ်ာင္းၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ^__^ )

ေဒၚနန္းမူက ကိစၥၿပီးလို႔ ထျပန္ဖို႔ အလုပ္မွာ မထင္မွတ္ပဲ ဦးေရႊသြား ေပါက္ခ်လာၿပီး ေဒၚနန္းမူကို ၿခံဳေတာဘက္ ဆြဲသြားပါေလေရာ…။ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္း က်ေနာ္ေတာင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း လန္႔သြားတယ္။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဆက္ေခ်ာင္းေနလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ.. ဘာလုပ္ဖို႔လဲ စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ထူပူသြားတာ အမွန္ပဲ။

ေဒၚနန္းမူက ပါးစပ္ကလည္းဆဲ၊ လက္ကို အတင္းဆြဲျဖဳတ္ရင္းနဲ႔ ဒရြတ္တိုက္ ပါသြားေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဦးေရႊသြားရဲ႕ ေျခေထာက္က ႏြယ္ပင္နဲ႔ ၿငိသြားလို႔လားပဲ၊ ဗုန္းကနဲ လွဲက်သြားတယ္။ ေဒၚနန္းမူရဲ႕လက္ လြတ္သြားတာနဲ႔ အတင္းရုန္း ထြက္ေျပးပါေလေရာ…။

ကာယကံရွင္ေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေျခလက္ေတြ တုန္လာတယ္။ အိပ္မက္တာလား၊ သရဲေျခာက္ေနတာလားေပါ့….။

ဦးေရႊသြားက ေျပးလိုက္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်ံဳပင္ေတြအထိပဲ လိုက္ၿပီး ရပ္ေနလိုက္တယ္။ ေဒၚနန္းမူက ကြင္းေျပာင္ဘက္ ေရာက္သြားလို႔ ဆက္မလိုက္ေတာ့တာ ျဖစ္ပံုရတယ္။

ၿပီးေတာ့မွ ဘာသိဘာသာနဲ႔ ေတာစပ္ထဲ ၀င္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေစာေစာက ေဒၚနန္းမူ ဆဲသြားပံုအရ ေတာသြားတဲ့မိန္းမေတြကို ဦးေရႊသြား လာလာၿပီး ေခ်ာင္းတတ္ေလသလား လို႔ေတြးေနတယ္။ အယုတ္တမာ၊ လူယုတ္ ဆိုတာလည္းပါတယ္၊ ခဏခဏ ဆိုလည္းပါေတာ့ ဦးေရႊသြား အက်င့္ယုတ္မာေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သိဖူးသမွ်၊ ၾကားဖူးသမွ်လည္း ဦးေရႊသြားအက်င့္ မေကာင္းေၾကာင္းကို ရြာသားမ်ားဆီက ၾကးဖူးေနတယ္ဆိုေတာ့…။

ကေလးတို႔ဘ၀ အထိတ္တစ္လန္႔မို႔ သူငယ္ခင္းေတြကို ေျပာျပဖို႔ စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ငွက္မေခ်ာင္းေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းရွိရာ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေရႊသြားက ကိုယ့္ကို ျပန္ၿပီး ဒုကၡေပးမွာကို သြားေတြးမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား..။ အိမ္က လူႀကီးေတြကိုေရာ ေျပာျပလို႔ ျဖစ္မလားဆိုၿပီး လိုက္ေတြးရင္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခဲ့ပါဘူး…။

အမွန္က က်ီးကန္းလည္းပါေနေတာ့ သူ႔ကို အားနာသလိုလို၊ ကိုယ္ေျပာမိလို႔ သူရွက္သြားမွာ စိုးရိမ္သလိုလိုပါ။ ညေနေစာင္းေတာ့ သူတို႔ရတဲ့ ငွက္ေတြနဲ႔ပဲ ကင္စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမ်ားေတြ ေဟလား၀ါးလား ရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚမွာခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ ေဒၚနန္းမူဆီပဲ စိတ္ေရာက္ေနတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေဒၚနန္းမူရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္က က်ေနာ္ကို လြမ္းမိုးေနေတာ့တယ္။

ေဒၚနန္းမူ ဆဲခဲ့တဲ့ ယုတ္မာလို႔ မ၀ေသးဘူးလား အယုတ္တမာႀကီးဆိုတာကို သံသယျဖစ္ေနတယ္။

. . .

အခ်ိန္အတန္ၾကာသြားလို႔ ေဒၚနန္းမူတို႔ အျဖစ္အပ်က္ကို ေမ့သလိုလို ရွိၿပီး တစ္ရက္မွာ က်ေနာ့္ကို သံသယ ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းက ေပၚလာျပန္ေရာ…။

ေႏြရာသီဆိုေတာ့ ရွင္ျပဳပြဲရာသီက ေရာက္လာျပန္ၿပီေလ…။

လူႀကီးေတြက ရွင္ျပဳေပးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔တစ္ေတြ ေပ်ာ္လိုက္တာ..။ ရွင္မျပဳခင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုရားစာ၊ သဃၤန္းေတာင္း စတဲ့ ဂါထာရြတ္တတ္ဖို႔ လူႀကီးေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအရင္ သြားအပ္တာေပါ့။

အဲဒီမွာတင္ က်ီးကန္းရဲ႕အေဖက ရွင္မျပဳေပးႏိုင္ဘူး၊ မအပ္ေပးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး လင္မယားရန္ျဖစ္ေနၾကေၾကာင္းကို လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားခဲ့ရတယ္။ က်ီးကန္းကို သူ႔အဖိုးကပဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအပ္ေပးခဲ့ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔နယ္မွာ အလွဴဖိတ္စာနဲ႔ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြကို ဖိတ္ၾကားတာ ေခတ္စားစေပါ့…။ က်ီးကန္းရဲ႔႕အေဖက ဖိတ္စာလည္း မရိုက္ႏိုင္ဘူး၊ အလွဴပြဲကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူးဆိုၿပီး ဘုကန္႔လန္႔ လုပ္ေနတယ္ဆိုလို႔ ရြာသားေတြ ေျပာေနၾကေလရဲ႕..။

သူတို႔အိမ္က စီးပြါးေရးအဆင္မေျပလို႔၊ ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္မေျပလို႔မ်ားလား ဆိုၿပီး ေတြးမိေပမယ့္..။ မိုးေကာင္းလို႔ သူတို႔လယ္ကစပါးလည္း အထြက္ေကာင္းေနတယ္။ သူတို႔ပိုင္တဲ့ အင္းေတြဆို ငါးေတြကလည္း ေပါမွေပါ ပါလွ်က္၊ က်ီးကန္းရဲ႕အေဖကို က်ေနာ္နားမလည္ႏိုင္စြာပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ကေလးအေတြးနဲ႔ ေပါက္ကရ လိုက္ေတြးရင္းက သူ႔သားမ်ား မဟုတ္ေလသလားဆိုၿပီး ေတြးမိသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆက္စပ္ေတြးေတာမိတဲ့အဆင့္ေတာ့ ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ီးကန္းတို႔အေဖ အရက္ေသာက္ၾကမ္းလာတယ္လို႔ ၾကားမိခဲ့တယ္။ လယ္အားတဲ့ရာသီ၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲရာသီ ေပမို႔လို႔ပဲ သူသူငါငါ ေတြးေနၾကမွာေပါ့…။ က်ေနာ္တို႔လည္း ရွင္ေလာင္းျဖစ္ရေတာ့မွာမို႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကတယ္။

ကိုရင္ဘ၀ေရာက္မွပဲ က်ီးကန္းက ဦးေရႊသြားနဲ႔ တူလာသလားလို႔ က်ေနာ္ ေတြးထင္မိသလိုလို…။

ကတံုးႀကီးနဲ႔ က်ီးကန္းက သူ႕အေဖ ဦးမိုးသီးရုပ္ နည္းနည္းမွမေပါက္..။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ က်ီးကန္း၊ ဦးမိုးသီး၊ ေဒၚနန္းမူနဲ႔ ဦးေရႊသြားတို႔ကို သံသယ ျဖစ္တဲ့စိတ္က ပိုႀကီးမားလာခဲ့တယ္…..။

* * *
ခမ္းကီး
၁၁၊ဇြန္၊၂၀၀၉